คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 76-77/2494

นายกเทศบาลมีคำสั่งอ้างอำนาจตามมาตรา 13 แห่ง พ.ร.บ.สาธารณะสุข พ.ศ. 2484 ถึงเจ้าของห้องเช่าและผู้เช่าห้อง ให้รื้อห้องเช่าภายในกำหนดเนื่องจากห้องเช่าไม่ถูกสุขลักษณะ แล้วภายหลังได้มีคำสั่งอีกฉบับหนึ่งถึงผู้เช่าห้อง ให้ผู้เช่าห้องระงับเหตุรำคาญของห้องเช่า อันเป็นการแสดงอยู่ในตัว่าการระงับความรำคาญ ก็เป็นอันเพียงพอสำหนับห้องเช่านั้น+มีสภาพยังไม่ถึงขนาดที่จะต้องรื้อถอนตาม พ.ร.บ. สาธารณะสุข 2484 มาตรา 13 ดังนี้ ผู้ให้เช่าไม่อาจอาศัยอำนาจตามคำสั่งให้รื้อถอนของนายกเทศบาลมาฟ้องขับไล่ผู้เช่าห้องซึ่งได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า

โจทย์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าของโจทก์ เนื่องด้วยพนักงานท้องถิ่นเทศบาลมีคำสั่งให้โจทก์รื้อห้องเช่ารายนี้เพราะไม่ถูกสุขลักษณะ แต่จำเลยไม่ยอมออก โจทก์จึงต้องฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ชั้นแรกนายกเทศบาลได้มีคำสั่งอ้างอำนาจตามมาตรา ๑๓ แห่ง พ.ร.บ.สาธารณะสุข พ.ศ.๒๔๘๔ ถึงจำเลยและโจทก์คนละฉบับ ให้รื้อห้องรายพิพาทให้เสร็จภายใน ๑๕ วัน เพราะหด้องรายพิพาทเป็นสถานที่ไม่ถูกสุขลักษณะต่อมาเทศบาลได้มีคำสั่งถึงจำเลยอีกคนละ ๑ ฉบับให้ระงับเหตุรำคาญของห้องรายพิพาท ซึ่งเป็นการแสดงอยู่ในตัวว่า การระงับความรำคาญเป็นอันเพียงพอสำหนับห้องรายพิพาท ห้องรายพิพาทมีสภาพยังไม่ถึงขนาดที่จะต้องรื้อถอนตาม พ.ร.บ.สาธารณะสุข พ.ศ.๒๔๘๔ มาตรา ๑๓ โจทก์จึงไม่อาจอาศัยอำนาจตามคำสั่งฉบับแรกที่ให้รื้อถอนห้องพิพาท มาฟ้องขับไล่จำเลยดังที่โจทก์กระทำมา ฉะนั้นจึงพิพากษายืน