ได้ความว่า โจทก์จำเลยกับพวกอีก ๑๔ คนได้เล่นแชร์เปียหวยกัน โดยนายยกขิ่น เป็นนายวงแชร์ พวกลูกวงจะต้องส่งเงินแก่นายวง เพื่อนำส่งแก่ลูกวงคนที่เปียแชร์ได้ และคนที่เปียแชร์ได้ต้องทำหนังสือตามเอกสาร จ.๑ มอบให้คนที่ยังไม่ได้เปียแชร์ไว้เป็นหลักฐาน ถ้าลูกวงคนใดไม่ส่งเงิน นายวงก็ต้องรับผิดต่อคนที่เปียแชร์ได้ จำเลยเปียแชร์ได้ในเดือนมิถุนายน ๒๔๙๘ ได้ทำหนังสือตามเอกสาร จ.๑ ให้ลูกวงที่ยังไม่ได้เปียแชร์รวมทั้งโจทก์ด้วยคนหนึ่งยึดถือไว้เป็นหลักฐานต่อมาเมื่อโจทก์เปียแชร์ได้ จำเลยได้ส่งมอบเงินค่าแชร์แก่นายวงรับไว้ เพื่อชำระให้โจทก์แล้วตามเอกสาร ล.๑
โจทก์นำเอกสาร จ.๑ ที่จำเลย ทำให้ไว้ เมื่อเปียแชร์ได้ มาฟ้องเรียกเงินจากจำเลยอีก โดยอ้างว่าเป็นสัญญากู้เงิน
ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลทั้งสอง ให้ยกฟ้องโจทก์
ปัญหาข้อกฎหมายที่โจทก์ยกขึ้นฎีกาคัดค้านว่าจำเลยต้องผูกพันตามหลักฐานซึ่งเป็นสัญญากู้ ไม่ใช่ในทางเล่นแชร์ เปียหวยนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า ต้องแล้วแต่ข้อเท็จจริงแห่งการทำนิติกรรมคดีนี้ฎีกาได้แต่เฉพาะปัญหาข้อกฎหมาย เอกสารที่โจทก์นำมาฟ้องนี้ ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า ทำให้เป็นหลักฐานในการที่ตกลงเช่นแชร์เปียหวยกันเท่านั้น กรณีต้องบังคับตามข้อตกลงในการเล่นแชร์เปียหวยนั้น โจทก์จะเรียกร้องให้จำเลยชำระเงินจำนวนตามหนังสือสัญญากู้โดยที่โจทก์ยังเปียแชร์ไม่ได้นั้นก็ไม่ได้ เมื่อโจทก์เปียแชร์ได้ จำเลยก็ได้ชำระเงินให้แก่นายวงแชร์ ตามวิธีการที่ตกลงในการเล่นแชร์ไว้นั้นแล้ว หนี้ในอันที่จำเลยจะต้องชำระก็เป็นอันระงับไปด้วยการชำระหนี้ เสร็จแล้ว โจทก์ไม่มีสิทธิจะนำเอกสาร.๑ มาฟ้องเรียกเงินจากจำเลยอีกได้