คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 775/2493

ฟ้องโจทก์บรรยายเพียงว่า จำเลยสมคบกันใช้อาวุธทำร้ายผู้ตายแล้วผู้ตายตายเพราะพิษบาดแผลนั้น ไม่ได้กล่าวว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหายให้ถึงแก่ความตาย เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยได้ใช้ไม้ทำร้ายผู้ตาย แต่ผู้ตายมีบาดแผลถูกฟันด้วยแสดงว่าถูกคนอื่นทำร้ายผู้ตายด้วยทั้งไม่ได้ความว่าได้สมคบกันจำเลยหรือไม่ เช่นนี้จะลงโทษจำเลยตามมาตรา 249ไม่ได้ ต้องลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่มีเจตนาตามมาตรา 251

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกันใช้ไม้และสากมือตำข้าว กับมีดเป็นอาวุธทำร้ายร่างกายทนายเลื่อน อิ่มสีนาก มีบาดแผลตามรายงานชันสูตรพลิกศพท้ายฟ้อง นายเลื่อนถึงแก่ความตายเพราะพิษบาดแผลที่ถูกทำร้าย จึงขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๒๔๙

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยที่ ๑,๒ ตามฟ้องปล่อยจำเลยที่ ๓

จำเลยที่ ๑,๒ อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีาฟังข้อเท็จจริงว่า พยานโจทก์เบิกความแตกต่างกัน ฟังลงโทษจำเลยที่ ๒ ไม่ได้ ส่วนจำเลยที่ ๑ รับสารภาพว่าได้ใช้ไม้ทำร้ายผู้ตาย ทั้งทางพิจารณาก็ฟังได้ว่าจำเลยที่ ๑ ทำร้านผู้ตายจริง แต่ผู้ตายมีบาดแผลถูกฟันแฟ่ง คงไม่ใช่ถูกจำเลยที่ ๑ ทำร้ายเพียงคนเดียว และไม่ได้หมายความว่า พวกที่ทำร้ายได้สมคบกันมาอย่างใด อาจเป็ฯด้วยต่างคนต่างทำเพราะความอวดดีของผู้ตาย และเกิดขึ้นในปัจจุบันทันทีก็ได้ ทั้งฟ้องโจทก์ก็ไม่ได้กล่าวหาว่าจำเลยกับพวกมีเจตนาจะฆ่าผู้ตายให้ถึงแก่ความตายจึงลงโทษจำเลยที่ ๑ ฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาไม่ได้

พิพากษาแก้ ให้ลงโทษจำเลยที่ ๑ มีกำหนด ๕ ปี ตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๕๑