โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยฆ่านายหมื่นตายโดยเจตนา ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249
จำเลยรับว่า ฟันนายหมื่นตายจริง แก้ว่านายหมื่นเตะจำเลย ๆ จึงฟัน เผอิญถูกที่สำคัญนายหมื่น จึงตาย
ศาลชั้นต้น จำคุกจำเลย 3 ปี ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 251ลดฐานถูกยั่วโทสะตามมาตรา 55 กึ่งหนึ่ง เหลือ 1 ปี 6 เดือนลดฐานเป็นเด็กตามมาตรา 58 ตอน 3 กึ่งหนึ่ง เหลือโทษจำคุก 9 เดือนลดฐานปรานีหนึ่งในสาม คงเหลือโทษจำคุก 6 เดือน ให้รอการลงอาญาไว้
ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำคุก 15 ปี ตามมาตรา 249 ลดตามมาตรา 58กึ่งหนึ่ง จำคุก 7 ปีครึ่ง ลดตามมาตรา 59 อีกหนึ่งในสามเหลือโทษจำคุก 5 ปี
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ที่จำเลยสืบว่า นายหมื่นฟันแร้วของจำเลย ๆ ต่อว่านายหมื่นกลับด่าเอา และเตะจำเลยถูกที่หู และยังจะเตะจำเลยอีก จำเลยจึงฟันนั้น ไม่ปรากฏว่าได้เกิดขึ้นในที่ที่ทำร้ายกันศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าการที่จำเลยโกรธจนถึงต้องทำร้ายนายหมื่นนั้นความจริงน่าจะเป็นโดยนายหมื่นได้ด่าหรือทำร้ายจำเลย แต่นายหมื่นทำแก่จำเลยแล้ว ต่อมาเป็นเวลานาน จำเลยจึงฟันนายหมื่น จึงไม่ใช่เหตุที่จะอ้างว่าเป็นการกระทำโดยถูกยั่วโทสะ และป้องกันตัวศาลฎีกาเห็นชอบด้วยจึงพิพากษายืน