โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยฆ่านายหมื่นดาบโดยเจตนา ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๔๙
จำเลยรับว่า ฟังนายหมื่นตายจริง แก้ว่านายหมื่นเตะจำเลย ๆ จึงฟัน เผอิญถูกที่สำคัญนายหมื่น จึงตาย
ศาลชั้นต้น จำคุกจำเลย ๓ ปี ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๑ ลดฐานถูกยั่วโทสะตามมรตรา ๕๕ กึ่งหนึ่ง เหลือ ๑ ปี ๖ เดือน ลดฐานเป็นเด็กตามมาตรา ๕๘ ตอน ๓ กึ่งหนึ่ง เหลือโทษจำคุก ๙ เดือน ลดฐานปราณีหนึ่งในสาม คงเหลือโทษจำคุก ๖ เดือนให้รอการลงอาญาไว้
ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำคุก ๑๕ ปี ตามมาตรา ๒๔๙ ลดตามมาตรา ๕๘ กึ่งหนึ่ง จำคุก ๗ ปีครึ่ง ลดตามมาตรา ๕๙ อีกหนึ่งในสามเหลือโทษจำคุก ๕ ปี
จำเลยฎีกา
ศาลฎีาเห็นว่า ที่จำเลยสืบว่า นายหมื่นฟันแร้วของจำเลย ๆ ต่อว่านายหมื่นกลับด่าเอา และเตะจำเลยถูกที่หู และยังจะเตะจำลเยอีก จำเลยจึงฟันนั้น ไม่ปรากฏว่าได้เกิดขึ้นในที่ที่ทำร้ายกัน ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าการที่ตจำเลยโกรธจนถึงต้องทำร้ายนายหมื่นนั้น ความจริงน่าจะเป็นโดยนายหมื่นได้ด่าหรือทำร้ายจำเลย แต่นายหมื่นทำแก่จำเลยแล้ว ต่อมาเป็นเวลานาน จำเลยจึงฟันนายหมื่นจึงไม่ใช่เหตุที่จะอ้างว่าเป็นการกระทำโดยถูกยั่วโทสะ และป้องกันตัว ศาลฎีกาเห็นชอบด้วยจึงพิพากษายืน