คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 797/2490

จำเลยแจวเรือไปส่งคนร้ายขึ้นลักตัดสายโทรเลขโทรศัพท์แล้วไปจอดเรือรอคอยห่างที่เกิดเหตุ 20 เส้น เพื่อจะบรรทุกสายโทรเลขโทรศัพท์ที่จะลักตัดมาได้นั้นเป็นการกระทำอุปการะแก่การกระทำผิดของคนร้ายมีผิดฐานสมรู้ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 65

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา มาตรา 293, 294 พระราชบัญญัติคุ้มครองเครื่องที่ใช้เพื่อสาธารณประโยชน์ในภาวะคับขัน พ.ศ. 2486 มาตรา 3

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยที่ 1-2 ตามกฎหมายอาญามาตรา 294 ตอนท้าย และพระราชบัญญัติคุ้มครองเครื่องใช้เพื่อสาธารณประโยชน์ในภาวะคับขัน 2486 มาตรา 3 แต่ให้ลงโทษเพียง2 ใน 3 ตามกฎหมายอาญา มาตรา 60 ส่วนจำเลยที่ 3-4 ให้วางโทษฐานสมรู้ตาม มาตรา 65

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะจำเลยที่ 3-4 โดยให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกา ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ 3-4 สมรู้ด้วย จึงพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น