คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 797/2490

จำเลยแจวเรือไปส่งคนร้าย ขึ้นลักตัดสายโทรเลขโทรศัพท์ แล้วไปจอดเรือรอคอยห่างที่เกิดเหตุ 20 เส้น เพื่อจะบรรทุกสายโทรเลขโทรศัพท์ที่จะลักตัดมาได้นั้น เป็นการกระทำอุปการะแก่การกระทำผิดของคนร้ายมีผิดฐานสมรู้ตาม ก.ม.อาญา มาตรา 65.

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญามาตรา ๒๙๓,๒๙๔ พ.ร.บ.คุ้มครองเครื่องที่ใช้เพื่อสาธารณประโยชน์ในภาวะคับขัน พ.ศ.๒๔๘๖ มาตรา ๓

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยที่ ๑-๒ ตาม ก.ม.อาญามาตรา ๒๙๔ ตอนท้าย และ พ.ร.บ.คุ้มครองเครื่องใช้เพื่อสาธารณประโยชน์ในภาวะคับขัน ๒๔๘๖ มาตรา ๓ แต่ให้ลงโทษเพียง ๒ ใน ๓ ตาม ก.ม.อาญา ม. ๖๐ ส่วนจำเลยที่ ๓-๔ ให้วางโทษฐานสมรู้ตาม ม. ๖๕

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ฉะเพาะจำเลยที่ ๓-๔ โดยให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกา ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ ๓-๔ สมรู้ด้วย จึงพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น.