คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 802/2496

ผู้ให้เช่าบ้านและผู้เช่า ได้ตกลงทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันต่อคณะกรมการอำเภอ โดยผู้เช่าขอเช่าอยู่ต่อไปอีก6 เดือน แล้วผู้เช่าจะออกจากบ้านรายนี้ไป ดังนี้ย่อมเป็นการแสดงความยินยอมของผู้เช่าที่จะออกจากบ้านเช่า ต้องตามข้อยกเว้นของ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันพ.ศ.2489 มาตรา 16(5) แล้ว เมื่อครบกำหนดแล้วไม่ยอมออกจากบ้านเช่า ผู้ให้เช่าย่อมมีอำนาจฟ้องขับไล่ได้

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าของโจทก์ โดยอ้างว่าจำเลยทำสัญญาประนีประนอมกับโจทก์ต่อกรมการอำเภอ โดยจำเลยขอเช่าอยู่ต่อไปอีก 6 เดือนแล้วจำเลยจะออกจากบ้านรายนี้ไป ครั้นครบกำหนดจำเลยไม่ยอมออก

จำเลยต่อสู้ว่า สัญญาดังกล่าวขัดต่อพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งรับข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่า สัญญาประนีประนอมที่จำเลยทำให้โจทก์ไว้ต่อหน้าอำเภอนั้น เป็นการแสดงความยินยอมของจำเลยที่จะออกจากห้องเช่า ต้องตามข้อยกเว้นของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯลฯ พ.ศ. 2489 มาตรา 16(5) แล้ว เมื่อครบกำหนดในการยินยอมที่จะออกจากห้องเช่านั้นแล้ว จำเลยหาได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ฯลฯ อย่างใดไม่

จึงพิพากษายืน