คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 82/2494

นิติบุคคลเช่าตึกแถวให้คนยามของตนอยู่อาศัย ก็ถือได้ว่าเป็นกิจการส่วนหนึ่งเพื่อประโยชน์ตามวัตถุประสงค์ในทางธุรกิจของนิติบุคคลนั้นเอง ดังจะเห็นได้ว่า เมื่อคนยามที่อาศัยอยู่นั้นพ้นจากหน้าที่การงานในบริษัทไปแล้วบริษัทก็ย่อมให้คนงานคนใหม่ของบริษัทเข้ามาอยู่แทนเรื่อยๆ ไปการเช่าเช่นนี้จึงไม่ได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกจากสถานที่เช่าที่ของโจทก์ และเรียกค่าเสียหายโดยอ้างว่าสิ้นอายุสัญญาเช่า โจทก์ได้บอกเลิกสัญญาแล้ว

จำเลยต่อสู้ว่า เช่าเพื่ออยู่อาศัย ได้รับความคุ้มครองจากพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

ศาลแพ่งพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยได้เช่าตึกแถวรายนี้ไว้ให้คนยามซึ่งเป็นลูกจ้างของจำเลยอยู่อาศัย จะได้รับความคุ้มครองหรือไม่ ที่ประชุมใหญ่มีมติว่า แม้จะเป็นการเช่าเพื่อให้คนยามของจำเลยอาศัย ก็เห็นได้ว่าเป็นกิจการส่วนหนึ่งเพื่อประโยชน์ตามวัตถุประสงค์ในทางการค้าของจำเลยนั่นเอง ดังจะเห็นได้ว่า เมื่อคนยามที่อาศัยอยู่นั้นพ้นจากหน้าที่การงานในบริษัทของจำเลยไปแล้ว จำเลยก็ย่อมให้คนใหม่ของจำเลยมาอยู่แทนเรื่อย ๆ ไป การเช่ารายนี้จึงไม่อยู่ในความคุ้มครองแห่งพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

จึงพิพากษากลับให้ขับไล่จำเลยและบริวารออกจากที่เช่า กับใช้ค่าเสียหาย