คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 822/2510

ผู้ตายเป็นฝ่ายก่อเหตุ จะเข้าทำร้ายจำเลย จำเลยยิงปืนลงพื้นดิน 1 นัดเพื่อขู่ให้ผู้ตายกลัว แต่ผู้ตายก็หาหยุดยั้งไม่ เข้ากอดปล้ำ ใช้แขนรัดคอและแย่งปืนจำเลยจำเลยจึงยิงผู้ตายไป ขณะนั้นเป็นเวลาชุลมุน ย่อมไม่สามารถรู้ได้ว่า ยิงนัดแรกถูกผู้ตายตรงไหนจึงยิงซ้ำอีก 1 นัด มิฉะนั้นจำเลยอาจถูกผู้ตายรัดคอจนหายใจไม่ออก จำเลยตัวเล็กกว่าทั้งอายุมากกว่าผู้ตาย ผู้ตายอาจแย่งปืนของจำเลยแล้วใช้ปืนนั้นยิงจำเลยก็ได้ การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันภยันตรายพอสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้อาวุธปืนยิงนายบุญมา วรภูมิ ที่ศีรษะ 2 นัด โดยเจตนาฆ่าขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์และโจทก์ร่วมอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าผู้ตายไม่มีอาวุธอะไรเข้ากอดปล้ำจำเลยด้วยมือเปล่า จำเลยใช้ปืนซึ่งเป็นอาวุธที่ร้ายแรงยิงผู้ตายเป็นการป้องกันเกินสมควรแก่เหตุ พิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 69 ให้จำคุก 6 ปี ลดโทษตามมาตรา 78 ให้ 1 ใน 3 คงจำคุก 4 ปี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ผู้ตายเป็นฝ่ายก่อเหตุจะเข้าทำร้ายจำเลยด้วยความเมา จำเลยมิได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ตาย จำเลยยิงปืนนัดแรกก็ยิงลงพื้นดินเพื่อขู่ให้ผู้ตายกลัว แต่ผู้ตายก็หาหยุดยั้งไม่ เข้ากอดปล้ำใช้แขนรัดคอและจะแย่งปืนจำเลย จำเลยจึงต้องยิงผู้ตายไป ขณะนั้นเป็นเวลาชุลมุน ย่อมไม่สามารถจะรู้ได้ว่ายิงนัดแรกแล้วถูกผู้ตายตรงไหนจึงต้องยิงซ้ำอีก 1 นัด มิฉะนั้นจำเลยอาจถูกผู้ตายรัดคอจนหายใจไม่ออก จำเลยตัวเล็กกว่าทั้งอายุมากกว่าผู้ตาย ๆ อาจแย่งปืนของจำเลยแล้วใช้ปืนนั้นยิงจำเลยก็ได้การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันภยันตรายพอสมควรแก่เหตุ ศาลชั้นต้นพิพากษาชอบแล้ว พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์ตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น