คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 83-84/2529

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยผู้บุกรุกที่ดินโจทก์ซึ่งมีราคาแปลงละ10,000บาทไม่ปรากฏว่าเป็นที่ดินที่อยู่ในทำเลการค้าอันอาจทำให้ค่าเช่าที่ดินสูงเป็นพิเศษแม้จะไม่มีข้อเท็จจริงในสำนวนว่าในขณะยื่นฟ้องอาจให้เช่าได้เกินเดือนละ5,000บาทหรือไม่ก็เชื่อว่าที่พิพาทอาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละ5,000บาทเมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นคู่ความจึงต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง.

โจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องขอให้ขับไล่จำเลย จำเลยให้การว่าโจทก์มิใช่เจ้าของที่ดินไม่มีอำนาจฟ้อง ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง โจทก์ทั้งสองสำนวนฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าคดีทั้งสองสำนวนนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยทั้งสามออกจากที่ดินโจทก์ โดยกล่าวอ้างว่า จำเลยที่ 1 ที่ 2 บุกรุกเป็นเนื้อที่ประมาณ 25 ไร่ จำเลยที่ 3 บุกรุกเป็นเนื้อที่ประมาณ20 ไร่ ที่ดินดังกล่าวราคาแปลงละ 10,000 บาท ที่พิพาทตั้งอยู่ที่ตำบลชะอำ อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี ไม่ปรากฏว่าเป็นที่อยู่ในทำเลการค้าอันอาจทำให้ค่าเช่าที่ดินสูงเป็นพิเศษ ดังนั้น แม้ข้อเท็จจริงตามสำนวฯจะไม่ปรากฏว่าที่พิพาทในขณะยื่นคำฟ้องอาจให้เช่าได้เกินเดือนละ 5,000 บาทหรือไม่ ก็เชื่อว่าที่พิพาทอาจให้เช่าในขณะยื่นคำฟ้องได้ไม่เกินเดือนละ 5,000 บาท เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น คดีทั้งสองสำนวนจึงต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ที่โจทก์ฎีกาว่าที่พิพาทไม่อยู่ในเขตพระราชนิเวศน์มฤคทายวัน โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องนั้นเป็นฎีกาในข้อเท็จจริง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้.