คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 846/2493

ฟ้องหาว่าจำเลยใช้มีดแทงผู้เสียหายบาดเจ็บสาหัส ประกอบด้วยทุกข์เวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน แพทย์ลงความเห็นว่าบาดแผลสาหัสมากน่ากลัวอันตราย รักษาประมาณ 1 เดือน จำเลยรับสารภาพ แม้ผู้เสียหายกับจำเลยแถลงต้องกันว่ารักษาตัวอยู่โรงพยาบาล 14 วันก็หาย โจทก์ไม่คัดค้านแต่จะขอสืบพยานว่าเป็นบาดแผลสาหัส ดังนี้ ศาลต้องให้โจทก์นำสืบ จะสั่งงดไม่สบพยานเสียไม่ชอบ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้มีดปลายแหลมแทงพลตำรวจถวิลบาดเจ็บสาหัสประกอบด้วยทุกขเวทนากล้าเกิน ๒๐ วัน ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๖(๘)

จำเลยให้การรับสารภาพ แต่เรื่องบาดเจ็บสาหัสนั้น ผู้ถูกกระทำร้ายแถลงต่อศาลว่า รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเพียง ๑๔ วันก็หาย และออกจากโรงพยาบาลได้ ศาลสอบจำเลย ๆ ก็ว่าผู้เสียหายรักษาตัวเพียง ๑๔ วันก็หาย ฝ่ายโจทก์ไม่คัดค้านคำผู้เสียหาย แต่จะขอสืบว่าบาดแผลสาหัส

ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานโจทก์ พิพากษาว่าเป็นเรื่องบาดเจ็บไม่สาหัส ลงโทษตามมาตรา ๒๕๔

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จะฟังคำแถลงของจำเลยและคำพลตำรวจถวิลว่า เป็นความจริง เป็นยุติดังนั้นหาได้ไม่ แม้โจทก์จะไม่คัดค้านก็ตาม เพราะเพียงคำแถลง มิใช่เป็นเป็นคำเบิกความเป็นพยาน ถึงหากจะเป็นคำพยาน เมื่อโจทก์ยังขอสืบพยานต่อไป โดยมีเหตุเช่นในคดีนี้ ก็ควรสืบพยานให้ประจักษ์จริง หาควรสั่งงดไม่ คดีนี้แพทย์ลงความเห็นว่าบาดแผลสาหัสมากน่ากลัวอันตราย รักษาประมาณ ๑ เดือน ก็นับว่าเป็นเหตุอันหนึ่งที่ควรสืบปากคำแพทย์

จึงพิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ย้อนสำนวนให้ศาลชั้นต้นฟังพยานในเรื่องบาดแผลต่อไป แล้วพิพากษาใหม่ตามรูปความ