คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 85/2495

ผู้เช่าทำสัญญาเช่าบ้านกับผู้ให้เช่าแล้ว ผู้เช่าบ้านทำผิดสัญญาเช่า จนผู้ผู้ให้เช่าต้องฟ้องขอให้ขับไล่นั้น ผู้เช่าจะต่อสู้ว่าผู้ให้เช่าไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิบ้านเช่าจึงไม่มีอำนาจฟ้อง นั้น ย่อมฟังไม่ขึ้น

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เช่าเคหะของโจทก์ แล้วต่อมาทำผิดสัญญา เอาไปให้จำเลยที่ ๒ - ๓ เช่าช่วง โจทก์จึงบอกเลิกการเช่า แต่จำเลยยังเพิกเฉย จึงฟ้องขอให้ขับไล่

จำเลยที่ ๒ ขาดนัดยื่นคำให้การ

จำเลยที่ ๑ - ๓ ต่อสู้ว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเพราะกรรมสืทธิ์ที่ดินและเรือนพิพาทเป็นของผู้เยาว์ กับต่อสู้อย่างอื่นอีก

ศาลชั้นต้นพิพากษาชับไล่จำเลยทั้ง ๓ ออกจากเรือนพิพาท

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ ๑ - ๓ ฎีกาในข้อที่ว่า เรือนรายพิพาทเป็นของบุตรโจทก์ ซึ่งเป็นผู้เยาว์ โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่ในนาโจทก์เอง

ศาลฎีกา เห็นว่า จำเลยที่ ๑ ทำสัญญาเช่าเรือนรายพิพาทจากโจทก์โดยตรงแล้ว จำเลยที่ ๑ ไปอยู่ที่อื่น ให้จำเลยที่ ๒ - ๓ เข้าอยู่ในเรือนพิพาทผิดสัญญาเช่าข้อ ๖ จำเลยจะกลับมาโต้แย้งว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่โดยอาศัยเพียงว่าโจทก์ไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิ ย่อมฟังไม่ขึ้น

คงพิพากษายืน