โจทก์ฟ้องว่า ที่นาโฉนดที่ 7596 และที่ 7492 มีชื่อนางเย็นโจทก์ และนายคำ นางส่วน เป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ นายคำ นางส่วนได้ทำพินัยกรรมยกส่วนของตนกับทรัพย์อื่น ๆ ให้แก่เด็กชายสมบุญ เด็กชายบุญนาค เด็กหญิงสงวน เด็กชายสง่าซึ่งเป็นบุตรของนางเย็นโจทก์ต่อมานางส่วนตาย และนายคำตายทีหลัง ทรัพย์มรดกของนายคำ นางส่วนตกเป็นมรดกแก่โจทก์และบุตรในเดือนเดียวกับที่นายคำตาย จำเลยได้บังอาจแย่งเข้าทำนา จึงขอให้ศาลห้ามจำเลยอย่าให้เข้ามาเกี่ยวข้องและเรียกค่าเสียหาย จำเลยให้การและฟ้องแย้งว่านางส่วนตาย ทรัพย์มรดกของนางส่วนจึงตกอยู่ในความครอบครองของนายคำสามี พินัยกรรมที่โจทก์อ้างโจทก์ไม่จัดการฟ้องภายใน 1 ปี จึงขาดอายุความ นายคำได้ทำพินัยกรรมยกทรัพย์ของนายคำทั้งหมดให้แก่จำเลยรวมทั้งที่นา 2 แปลง จึงขอให้ศาลพิพากษาว่า ที่นา2 แปลงตามฟ้องในส่วนที่เป็นของนายคำนางส่วนตกเป็นกรรมสิทธิ์ของจำเลย และให้โจทก์ส่งมอบเรือนและทรัพย์อื่นตามพินัยกรรมของนายคำที่ตกอยู่ที่โจทก์ และให้คิดเงินค่าทำบุญศพ กับค่าปลงศพให้แก่จำเลยด้วย
ศาลชั้นต้นฟังว่า พินัยกรรมของโจทก์ใช้ได้ตามกฎหมาย ส่วนฉบับของจำเลยใช้ไม่ได้ สิทธิเรียกร้องตามฟ้องแย้งของจำเลยจึงตกไป พิพากษาว่าที่นา 2 แปลงเป็นของโจทก์ ห้ามมิให้จำเลยเกี่ยวข้องและให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 3,000 บาท แต่หักค่าทำบุญศพเสีย 411 บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า พินัยกรรมของนายคำ นางส่วนที่ยกนาให้แก่เด็กชายสมบุญ กับพวก ได้ทำถูกต้องตามแบบที่กฎหมายกำหนดไว้ทุกประการแต่ในข้อความในพินัยกรรมไม่ได้ระบุชื่อผู้รับทรัพย์โดยชัดเจนคงระบุไว้ในข้อ 1 แต่ว่า "ข้าพเจ้าขอยอมยกให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่ผู้ที่ได้ระบุนามไว้ในพินัยกรรมนี้ ให้เป็นผู้รับทรัพย์สินที่กำหนดไว้ ดังต่อไปนี้ คือ ..."ความต่อไปกล่าวถึงรายการทรัพย์ไม่ได้ระบุชื่อใคร ในข้อ 2 มีความว่า "ข้าพเจ้าขอตั้งให้เด็กชายสมบุญ เด็กชายบุญนาค เด็กหญิงสงวน เด็กชายสง่า (บุตรนางเย็นโจทก์) เฉพาะทรัพย์หมายเลขที่ 1-2 (คือที่นา 2 แปลงตามฟ้อง) นางเย็นพาณิชย์เฉพาะเลขที่ 3-4 (คือเรือนและเรือ) จัดการมรดกของข้าพเจ้า..." ศาลฎีกาเห็นว่าความในพินัยกรรมข้อ 1 กำหนดไว้ชัดแล้วว่า ให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่ผู้ที่ได้ระบุนามไว้ในพินัยกรรมนี้ผู้ระบุนามไว้ในพินัยกรรม คงมีแต่ เด็กชายสมบุญ เด็กชายบุญนาคเด็กหญิงสงวน เด็กชายสง่า และนางเย็น เท่านั้น เมื่อได้พิจารณาความในข้อ 1-2 แล้วเห็นความมุ่งหมายของผู้ทำพินัยกรรมไว้ชัดว่ายกทรัพย์หมายเลขที่ 1-2 คือที่นาพิพาทให้แก่เด็กบุตรนางเย็น และยกทรัพย์หมายเลข 3-4 คือ เรือนและเรือให้แก่นางเย็น และพินัยกรรมข้อ 2 มีความว่า ตั้งให้เด็กชายสมบุญ ฯลฯ เป็นผู้จัดการมรดกนั้นได้ความว่าเอาแบบพิมพ์ของอำเภอมากรอก แล้วลืมขีดฆ่าข้อความที่ว่า ขอตั้งให้ผู้จัดการมรดกออกเสีย ศาลฎีกาเห็นว่า ถึงแม้จะมีข้อความดังกล่าวปรากฏอยู่ ก็ไม่ทำให้พินัยกรรมนี้ปราศจากผู้รับทรัพย์ พินัยกรรมของโจทก์ใช้ได้ตามกฎหมาย ส่วนพินัยกรรมของจำเลยฟังว่า ทำขึ้นโดยไม่สุจริต ส่วนค่าเสียหาย ศาลฎีกาเห็นควรแก้ให้จำเลยใช้เพียง 1,440 บาท
พิพากษาแก้ ให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 1,440 บาท นอกนั้นคงยืน