คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 855/2494

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 249,60 ศาลชั้นต้นฟังวาจำเลยยิงขู่ไม่มีเจตนาจะยิงผู้เริ่ม+ จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยมีเจตนาจะยิงผู้เสียหาย แต่ปืนที่ใช้ยิงเป็นปืนทำเองไม่ร้ายแรงกระสุนก็ไม่ร้ายแรง ไม่อาจทำลายชีวิตได้ จึงพิพากษากลับให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามทำร้ายร่างกายตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254,60 ดังนี้ในข้อหาโจทก์ที่หาว่าจำเลยพยายามฆ่าผู้เสียหายโดยเจตนานั้น ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นว่าจำเลยไม่มีความผิดแล้ว โจทก์จะฎีกาในข้อนี้ไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 219 (อ้างฎีกาที่ 1316/2493)

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยใช้อาวุธปืนยิงนายฝั้นโดยเจตนาจะฆ่าให้ตาย แต่มีเหตุอันสุดวิสัยมาขัดขวางเสีย โดยกระสุนปืนไม่ถูกนายฝั้น ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๖๐

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยไม่เจตนายิงนายฝั้นเป็นการยิงขู่ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยมีเจตนายิงนายฝั้น แต่อาวุธปืนที่ใช้ยิง เป็นปืนสั้นชะนิดทำเอง ไม่มีความร้ายแรง ทั้งกระสุนของกลางเป็นลูกตะกั่ว ๓ เม็ด ไม่อาจทำลายชีวิตได้ จำเลยจึงผิดฐานพยายามทำร้ายร่างกายเท่านั้น พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔,๖๐ จำคุก ๑ ปี

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่า ในปัญหาฐานพยายามฆ่านายฝั้นผู้เสียหายนั้น ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชนั้ต้นแล้วว่าจำเลยไม่ผิด โจทก์จะฎีกาในข้อนี้ไม่ได้ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๑๙ ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๓๑๖/๒๔๙๓

จึงพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์เสีย