คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 866/2509

โจทก์นำยึดทรัพย์สินของจำเลยซึ่งเป็นสินบริคณห์ระหว่างจำเลยกับภริยา ผู้ร้องซึ่งเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาของภริยาจำเลยอีกคดีหนึ่งร้องขอให้แยกสินบริคณห์ที่ยึดออกเป็นส่วนของภริยาจำเลย ศาลอนุญาต โจทก์จึงขอให้ศาลยึดทรัพย์สินส่วนของภริยานี้อีก อ้างว่าหนี้ระหว่างโจทก์จำเลยเป็นหนี้ร่วม เมื่อศาลสั่งประการใดแล้ว หากโจทก์อุทธรณ์คำสั่งศาล ศาลต้องสั่งให้ส่งสำเนาอุทธรณ์ให้แก่ผู้ร้องซึ่งเป็นจำเลยอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 235 ด้วย หากศาลชั้นต้นมิได้สั่งเช่นนั้น และเมื่อศาลอุทธรณ์วินิจฉัยคดีไป ศาลฎีกาก็สั่งให้ยกคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์และให้ศาลชั้นต้นดำเนินการส่งสำเนาอุทธรณ์ให้แก่ผู้ร้องเสียใหม่ได้.

จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความใช้เงินให้แก่โจทก์ แต่แล้วไม่ชำระ โจทก์จึงนำยึดเรือนของจำเลย ๑ หลังซึ่งเป็นสินบริคณห์ระหว่างจำเลยกับภริยาผู้ร้องเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาของภริยา จำเลยได้ใช้สิทธิของลูกหนี้ขอให้ศาลสั่งแยกสินบริคณห์ระหว่างจำเลยและภริยาเพื่อจะขอรับชำระหนี้ ศาลอนุญาตให้แยกได้ ต่อมาโจทก์จึงยื่นคำร้องว่าหนี้ระหว่างโจทก์จำเลยคดีนี้เป็นหนี้ร่วม โจทก์มีสิทธิบังคับเอาแต่สินบริคณห์ทั้งสองฝ่าย จึงขอให้ยึดสินบริคณห์ส่วนของภริยาจำเลยมาชำระหนี้ของโจทก์ด้วย

ศาลแพ่งสั่งว่า สินบริคณห์เมื่อแยกจากกันแล้วก็เป็นสินส่วนตัวของฝ่ายนั้น โจทก์จะขอยึดส่วนของภริยาด้วยมิได้

โจทก์อุทธรณ์ ศาลแพ่งสั่งว่ารับเป็นอุทธรณ์ ส่งสำเนาให้กับจำเลย ผู้ร้องจึงมิได้รับสำเนาและมิได้แก้อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้โจทก์ยึดทรัพย์สินส่วนของภริยาจำเลยได้

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ผู้ร้องเป็นจำเลยอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา ๒๓๕ และเป็นคู่ความซึ่งพิพาทกันในชั้นบังคับคดีกับโจทก์ตลอดมา เมื่อศาลชั้นต้นไม่ได้สั่งให้โจทก์ส่งสำเนาอุทธรณ์ให้แก่ผู้ร้องซึ่งเป็นจำเลยอุทธรณ์เป็นการที่มิได้ปฏิบัติให้ถูกต้องตามบทบัญญัติในมาตรา ๒๓๕ จึงต้องดำเนินการให้ถูกต้องเสียก่อนที่ศาลจะวินิจฉัยชี้ขาดปัญหาข้ออื่น

จึงพิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ย้อนสำนวนไปให้ศาลชั้นต้นดำเนินการส่งสำเนาอุทธรณ์ให้แก่ผู้ร้องเสียก่อน แล้วส่งสำนวนมาให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่.