คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 894/2495

ผู้เช่าถูกผู้ให้เช่าฟ้องขับไล่ออกจากห้องเช่า ศาลอุทธรณ์ พิพากษาให้ขับไล่ และไม่ได้รับการทุเลาการบังคับ ผู้เช่าจึงต้องออกจากห้องเช่าไป ต่อมาศาลฎีกา พิพากษายกฟ้อง กลับปรากฎว่าให้ผู้เช่าได้เอาห้องเช่านั้นไปให้ไปให้ผู้อื่นเช่าอยู่ต่อไปเสียแล้ว ดังนี้เมื่อการเช่าไม่มีหลีกฐาน เป็นหนังสือ ผู้เช่าคนเดิมก็ไม่มีสิทธิที่จะฟ้องร้องบังคับคดีให้ผู้เช่าและคนเช่าใหม่คืนห้องเช่าแก่ตนได้

และการที่ผู้เช่าต้องออกจากห้องเช่า ก็เป็นไปโดยคำบังคับของศาลตามคำพิพากษาซึ่งในขณะนั้นยังไม่มีคำพิพากษาของศาลสูงกว่าเปลี่ยนแปลงฉะนั้นแม้ภายหลังศาลสูงจะพิพากษากลับว่ายังขับไล่ผู้เช่าไม่ได้ ผู้ให้เช่าก็ไม่ต้องรับผิด

เดิมจำเลยที่ ๑ ฟ้องขับไล่โจทก์ออกจากห้องเช่าของจำเลยที่ ๑ ศาลอุทธรณ์ พิพากษาขับไล่โจทก์ ๆ ฎีกา แต่ขอทุเลาการบังคับคดีไม่ได้ โจทก์จึงต้องออกจากห้องเช่าพิพาท ครั้นศาลฎีกาพิพากษากลับศาลอุทธรณ์โดยพิพากษาให้ยกฟ้องคดีนั้นเสีย โจทก์จะกลับเข้าอยู่ในห้องเช่าไม่ได้ เพราะมีจำเลยที่ ๒ - ๓ เช่าห้องพิพาทนั้นอยู่จากจำเลยที่ ๑ โจทก์จึงมาฟ้องเป็นคดี ขอให้จำเลยส่งคืนห้องเช่าพิพาทแก่โจทก์

ศาลชั้นต้น วินิจฉัยว่า เมื่อปรากฎว่ามีปู้เช่าห้องไปโดยชอบแล้ว ก็ไม่มีทางจะบังคับให้จำเลยที่ ๑ คืนห้องเช่าแก่โจทก์ได้ จึงพิพากษาให้จำเลยที่ ๑ ใช้ค่าเสียหาย ฯลฯ

และยกฟ้องเฉพาะจำเลย ที่ ๒ - ๓

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกาว่า โจทก์มีสิทธิตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่โจทก์ต้องออกจากที่เช่ารายนี้เป็นไปโดยบังคับของศาลตามคำพิพากษา และในขณะที่ศาลบังคับคำพิพากษานั้นก็เป็นคำพิพากษาที่ใช้ได้ และผูกพันคู่ความ เพราะยังไม่มีคำพิพากษาของศาลที่สูงกว่าเปลี่ยนแปลง จำเลยจึงไม่ต้องรับผิดในการนี้และตามพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ ๒๔๘๙ มาตรา ๑๖ เป็นบาบัญญัติไม่ให้ผู้เช่า ให้ผู้เช่าเลิกใช้หรือได้รับประโยชน์ในทรัพย์สินทีเช่า ไม่ใช่บทบัญญัติที่ให้สิทธิผู้เช่ากลับเข้ามาอยู่อีก แม้ได้ออกไปจากที่เช่าแล้ว โจทก์จะเข้าอยู่อีกได้หรือไม่ ก็ต้องเป็นไปตามประมวลแพ่ง ฯ ซึ่งในเรื่องนี้โจทก์ไม่มีหนังสือสัญญาเช่าหรือหลักฐานการเช่า เป็นหนังสือ โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องร้องบังคับคดี ฯลฯ

จึง พิพากษายืน