คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 896/2490

พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯ 2488 กับ พ.ร.บ.สำรวจและห้ามกักกันข้าว 2489 มิใช่กฎหมายที่จะใช้แทนกันได้

ของกลางที่เกี่ยวเนื่องกับความผิดตาม พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ 2488 นั้น ศาลต้องริบ จะใช้ดุลย์พินิจสั่งเป็นอย่างอื่นไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีข้าวเปลือก ๖๐ เกวียนหลวง เกินกว่า ๑๐ เกวียนหลวงไว้ในครอบครอง โดยไม่แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บต่อคณะกรรมการอำเภอ เป็นการฝ่าฝืนประกาศของคณะกรรมการควบคุมเครื่องอุปโภค ฯลฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ ม. ๔, ๑๐, ๑๗ กับให้ริบข้าวของกลางที่เกิน ๑๐ เกวียนหลวง

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ระหว่างพิจารณาได้มี พ.ร.บ. สำรวจห้ามกักกันข้าว ๒๔๘๙ ซึ่งไม่มีบัญญัติให้ริบข้าว จึงพิพากษาแก้ให้คืนข้าวของกลาง

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ ๒๔๘๘ กับ พ.ร.บ.สำรวจและห้ามกักกันข้าว ๒๔๘๙ มิใช่ ก.ม.ที่จะใช้แทนกันได้ คดีนี้โจทก์ฟ้องตาม พ.ร.บ.ควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภค ฯลฯ ๒๔๘๘ ซึ่งมาตรา ๒๐ บัญญัติให้ริบของที่เกี่ยวเนื่องกับความผิดเสีย ศาลจะใช้ดุลยพินิจสั่งเป็นอย่างอื่นไม่ได้ จึงพิพากษาแก้ให้ริบข้าวของกลางที่เกิน ๑๐ เกวียนเสีย