คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 913/2490

คณะกรรมการควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ลงมติให้ความยินยอมแก่ผู้ให้เช่าเลิกให้ผู้เช่าใช้หรือรับประโยชน์ในเคหะที่เช่า ตั้งแต่ก่อนบังคับใช้ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน 2489 แม้จะแจ้งมติให้คู่กรณีทราบภายหลังที่ใช้ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน พ.ศ.2489 แล้ว สิทธิ์ของผู้ให้เช่าที่จะฟ้องขับไล่ผู้เช่า ก็ย่อมเกิดขึ้นนับแต่เวลาที่คณะกรรมการให้ความยินยอม และหาถูกะทบกะเทือนโดย พ.ร.บ.ใหม่อย่างใดไม่

ได้ความว่าคณะกรรมการควบคุมค่าเช่า ได้ประชุมปฤกษากันในวันที่ ๑๑ มีนาคม ๒๔๘๙ และลงมติให้ความยินยอมให้โจทก์ซึ่งเป็นผู้ให้เช่าเคหะเลิกให้ผู้เช่าใช้หรือรับประโยชน์ในเคหะที่เช่าได้ตั้งแต่วันที่ ๑๑ มีนาคม ๒๔๘๙ ซึ่งเป็นวันก่อนใช้ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ๒๔๘๙ แต่เพิ่งแจ้งให้จำเลยซึ่งเป็นผู้เช่าทราบเมื่อวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๔๘๙ ซึ่งเป็นการภายหลังที่ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ๒๔๘๙ ใช้บังคับแล้ว โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยโดยอ้างความยินยอมของคณะกรรมการดังกล่าวแล้ว

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คณะกรรมการได้ให้ความยินยอมแล้วในเวลาที่คณะกรรมการมีอำนาจบริบูรณ์อยู่ตามกฎหมาย สิทธิ์ของโจทก์ที่จะฟ้องขับไล่จำเลยย่อมต้องเกิดขึ้นนับแต่เวลาที่คณะกรรมการให้ความยินยอมนั้น การได้ทราบมติในภายหลัง หาเป็นข้อสำคัญไม่ และสิทธิ์ของโจทก์ที่จะฟ้องขับไล่ก็หาได้ถูกกระทบกระเทือนโดย พ.ร.บ.ใหม่อย่างไรไม่ จึงพิพากษายืน.