คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 926/2503

ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 281 มิได้บัญญัติการกระทำอันเป็นความผิดและกำหนดโทษไว้ เป็นแต่บัญญัติว่า การกระทำความผิดตามมาตรา 276 และ 278 นั้น ถ้ามิได้ทำต่อหน้าธารกำนัลไม่เป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำได้รับอันตรายสาหัสและเป็นการโทรมหญิง เป็นความผิดอันยอมความกันได้ จึงมิใช่บทกำหนดการกระทำอันเป็นผิดและกำหนดโทษไว้ อันจะนำมาเป็นบทลงโทษจำเลยได้

ศาลชั้นต้นว่า จำเลยผิดตาม มาตรา 276, 281, 310 แต่ให้รวมกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276, 281 จำคุก 10 ปี จำเลยรับลดกึ่ง คงจำคุก 5 ปี ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยผิดตามมาตรา 276, 310 ให้ลงโทษตามมาตรา 276 ซึ่งเป็นบทหนัก จำคุก 5 ปี รับลดกึ่ง ลงจำคุก 2 ปี 6 เดือน เช่นนี้ เป็นการใช้ดุลยพินิจและเป็นปัญหาในข้อเท็จจริง เป็นการแก้น้อย ต้องห้ามไม่ให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 14/2503)

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยผลัดเปลี่ยนกันข่มขืนกระทำชำเราหญิงเป็นการโทรมหญิงและหน่วงเหนี่ยวกักขังหญิง ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๖, ๒๘๑, ๘๒, ๓๑๐ กับขอให้นับโทษต่อ

จำเลยทั้งสองรับสารภาพตามฟ้อง และรับว่าเป็นคน ๆ เดียวกับจำเลยในคดีก่อน

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๖, ๒๘๑, ๘๒, ๓๑๐ ให้รวมกระทงลงโทษตามมาตรา ๒๗๖, ๒๘๑ จำคุกไว้คนละ ๑๐ ปี ลดรับกึ่งตามมาตรา ๗๘ คงจำคุกคนละ ๕ ปี นับโทษจำเลยที่ ๑ ต่อจากคดีแดงที่ ๓๔๔/๒๕๐๒ ส่วนคดีอาญาดำที่ ๑๙๖/๒๕๐๒ ยังมิได้พิพากษายังนับต่อไม่ได้

จำเลยอุทธรณ์ขอลดหย่อนผ่อนโทษ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๑ ไม่ใช่บทลงโทษ เป็นเพียงบทบัญญัติถึงความผิดอันยอมความกันได้ จึงพิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๖, ๓๑๐ ให้ลงโทษตามมาตรา ๒๗๖ ซึ่งเป็นบทหนักที่สุด ตามาตรา ๙๑ ส่วนกำหนดโทษที่จะลงแก่จำเลยนั้น ตามรายงานชันสูตรบาดแผลและพฤติการณ์เท่าที่ปรากฏเห็นว่า ยังไม่ร้ายแรงถึงขนาดลงโทษจำคุกจำเลยถึง ๑๐ ปี อันเป็นอันตราชั้นสูง จึงให้ลงโทษจำคุกจำเลยคนละ ๕ ปี ลดกึ่งตามมาตรา ๗๘ คงให้จำคุกจำเลยไว้คนละ ๒ ปี ๖ เดือน

โจทก์ฎีกาว่า โจทก์ฟ้องว่า จำเลยข่มขืนกระทำชำเราผู้เสียหายในลักษณะโทรมหญิง ไม่ใช่การข่มขืนกระทำชำเราตามธรรมดา จำเลยต้องมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๖ ประกอบด้วยมาตรา ๒๘๑ ที่ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยตาม มาตรา ๒๗๖ มาตราเดียว จึงไม่ชอบ และที่ลงโทษจำเลยต่ำกว่า ศาลชั้นต้นนั้นไม่สมกับความผิดของจำเลย ขอให้ลงโทษตามศาลชั้นต้นและตามฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่า ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๑ มิได้บัญญัติการกระทำอันเป็นความผิดและกำหนดโทษไว้ เป็นแต่บัญญัติว่า การกระทำความผิดตามมาตรา ๒๗๖ และ ๒๗๘ นั้น ถ้ามิได้ทำต่อหน้าธารกำนัลไม่เป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำได้รับอันตรายสาหัสและเป็นการโทรมหญิง เป็นความผิดอันยอมความกันได้ จึงมิใช่บทกำหนดการกระทำอันเป็นผิดและกำหนดโทษไว้ อันจะนำมาเป็นบทลงโทษจำเลย ฎีกาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

ส่วนฎีกาเรื่องกำหนดโทษจำเลยนั้น ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษจำคุกจำเลยไม่เกิน ๕ ปี โดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า เป็นการใช้ดุลยพินิจและเป็นปัญหาในข้อเท็จจริง เป็นการแก้น้อย ต้องห้ามไม่ให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๑๘

พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์