คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 934/2493

โจทก์ฟ้องและเรียกนาคืนและค่าเสียหายเป็นรายปี ตั้งแต่ปีที่ฟ้องจำเลยจนกว่าจะส่งคืน โจทก์เสียค่าธรรมเนียมศาลเฉพาะค่าเสียหายในปีที่ฟ้องเท่านั้น ส่วนค่าเสียหายรายปีต่อไประหว่างที่ยังไม่ส่งคืน ไม่ต้องเสียเพราะคดีเข้าลักษณะตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142(4)

โจทก์ฟ้องเรียกที่นามรดกของบิดามารดาจากจำเลย และเรียกค่าเสียหายปีละ 600 บาท ตั้งแต่ พ.ศ. 2490 จนกว่าจำเลยจะส่งคืนนา จำเลยให้การแล้วว่า ที่นาพิพาทไม่ใช่นามรดกของโจทก์ที่มรดกที่โจทก์ได้รับ พี่ชายโจทก์ ได้ขายให้จำเลยแล้ว

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยส่งคืนนาพิพาทให้โจทก์ และให้ใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ในปี พ.ศ. 2490 เงิน 600 บาท ส่วนค่าเสียหายในปีต่อ ๆ ไป โจทก์มิได้เสียค่าธรรมเนียม จึงไม่สั่งให้

โจทก์ จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเชื่อข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ แต่ที่ศาลอุทธรณ์ให้ค่าเสียหายแก่โจทก์เพียงปีเดียว อ้างว่าต่อมาไม่ได้เสียค่าธรรมเนียม จึงไม่ให้นั้นยังคลาดเคลื่อนอยู่คดีเข้าลักษณะตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142(4)

พิพากษาแก้ว่า ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายในปี พ.ศ. 2490 และต่อมาจนกว่าจำเลยจะคืนนาให้โจทก์ปีละ 600 บาท