คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 949/2520

ใบเสร็จรับเงินค่าเช่าซึ่งผู้ให้เช่าลงลายมือชื่อไว้ที่เกิดขึ้นภายหลังจากที่โจทก์ยื่นฟ้องแล้ว จะนำมาใช้วินิจฉัยสิทธิในการฟ้องร้องของโจทก์ไม่ได้ เมื่อการเช่าไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยได้โดยไม่ต้องบอกกล่าว

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเช่าห้องแถวโจทก์โดยไม่มีหนังสือสัญญาเช่า โจทก์ให้จำเลยออกไป จำเลยไม่ยอมออก ขอให้ขับไล่จำเลยและเรียกค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่า จำเลยเช่าห้องแถวโจทก์มีกำหนด 10 ปี ค่าเช่าเดือนละ200 บาท และค่าตอบแทน 40,000 บาท เป็นสัญญาต่างตอบแทนและยังไม่ครบกำหนด โจทก์ ไม่มีสิทธิบอกเลิกการเช่าและฟ้องขับไล่ โจทก์บอกเลิกการเช่าไม่ชอบ

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยและบริวารออกจากห้องพิพาท และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ส่วนที่จำเลยฎีกาว่าใบเสร็จรับเงินค่าเช่าประจำเดือนมีนาคม 2518 ซึ่งผู้ให้เช่าลงลายมือชื่อไว้ ย่อมถือเป็นหลักฐานแห่งการเช่าได้นั้นปรากฏว่า โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 3 มีนาคม 2518 ใบเสร็จรับเงินดังกล่าวหากจะมีจริงก็เป็นหลักฐานที่เกิดขึ้นภายหลังจากที่โจทก์ยื่นฟ้องแล้ว จึงจะนำมาใช้วินิจฉัยสิทธิในการฟ้องร้องของโจทก์ไม่ได้ ต้องถือว่าการเช่ารายนี้ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ โจทก์มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยได้ โดยไม่จำต้องบอกกล่าวก่อน

พิพากษายืน