คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 977-978/2508

ในคดีที่โจทก์ฟ้องขอให้แสดงว่า ที่ดินเฉพาะส่วนเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ และขอให้บังคับจำเลยแบ่งแยกให้โจทก์ด้วยเมื่อศาลชั้นต้นพิพากษาเพียงว่า ที่เฉพาะส่วนนั้นเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ แล้วโจทก์ก็มิได้อุทธรณ์ฎีกา โจทก์คงเพียงแต่ร้องขอมาในคำแก้อุทธรณ์และคำแก้ฎีกาขอให้ศาลพิพากษาแบ่งแยกให้ด้วยเท่านั้น ย่อมไม่มีประเด็นที่ศาลอุทธรณ์และศาลฎีกาจะวินิจฉัยให้.

คดีสองสำนวนนี้เป็นกรณีเดียวกัน ศาลสั่งรวมพิจารณาโดยให้เรียกฝ่ายนายสงวนนายเหยี่ยว นางฮ่วย ว่าโจทก์ เรียกฝ่ายนางสาวเนียนนางปะว่าจำเลย

โจทก์ฟ้องขอให้แสดงว่าที่ดินเฉพาะส่วนตามแผนที่ท้ายฟ้องเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ บังคับให้จำเลยแบ่งแยก (ที่ดินมีโฉนด) ให้โจทก์

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า นาพิพาทเป็นของโจทก์โดยการครอบครอง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์ได้กรรมสิทธิ์ โดยการครอบครอง

ส่วนที่โจทก์แก้ฎีกาว่า ศาลชั้นต้นมิได้พิพากษาแบ่งแยกที่พิพาทให้โจทก์ ขอให้ศาลฎีกาพิพากษาแบ่งแยกให้ด้วยนั้น โจทก์มิได้อุทธรณ์และทั้งมิได้ฎีกาในข้อนี้ การที่โจทก์เพียงแต่ร้องขอมาในคำแก้อุทธรณ์และคำแก้ฎีกา ย่อมไม่มีประเด็นที่ศาลอุทธรณ์และศาลฎีกาจะวินิจฉัยให้ แต่อย่างไรก็ดี เมื่อตามคำพิพากษาโจทก์มีกรรมสิทธิ์เพียงใด ก็ย่อมไปดำเนินการขอแบ่งแยกต่อเจ้าพนักงานที่ดินได้อยู่แล้ว

พิพากษายืน.