คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 996/2492

จำเลยยื่นมือเข้าไปทางประตูเอาไม้เล็กประมาณ 1 แขนสอยเอากางเกงของเจ้าทรัพย์ ที่ตากไว้ข้างฝาในห้องไป ดังนี้ จำเลยย่อมมีผิดฐานลักทรัพย์ตามมาตรา 288 หาใช่ตามมาตรา 294 ข้อ 1 ไม่.

ความว่า กางเกงของเจ้าทรัพย์ตาดไว้ที่ข้างฝาในห้องทางหลังบ้าน จำเลยยื่นมือเข้าไปทางประตูเอาไม้เล็กประมาณ ๑ แขนสอยเอากางเกงไป โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษ ฐานลักทรัพย์ในเคหะสถาน ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๙๔ ก.ม.ลักษณะอาญา และให้ส่งตัวไปกักกัน ศาลอุทธรณ์แก้ว่า จำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๘๘ มีผู้พิพากษานายหนึ่งแย้งว่า ควรลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๙๔ ข้อ ๑

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า ตามมาตรา ๒๙๔ ข้อ ๑ ใช้คำว่า เข้าไปถึงใน แสดงความชัดอยู่แล้วยิ่งกว่านั้นยังมีคำในตอนหลังที่ว่า เจ้าทรัพย์มิได้อนุญาตให้มันเข้าไปอีก คำว่า "มันเข้าไป" ในตอนหลังนี้ทำให้กระชับแน่นยิ่งขึ้น จะทำให้สงสัยเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกจาก "มัน" จะต้องได้เข้าไปเท่านั้น มิใช่ส่วนใดส่วนหนึ่ง เช่น มือ และไม้

พิพากษายืน.