คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 242

ในคดีหาว่าจำเลยมีและจำหน่ายธนบัตรปลอม ธนบัตรปลอมของกลางที่โจทก์ขอให้ศาลริบและนำส่งเป็นของกลาง และจำเลยได้ตรวจดูแล้วไม่คัดค้านอย่างใด ธนบัตรของกลางจึงเป็นวัตถุของกลางซึ่งเป็นตัวพิพาทในคดีเป็นหน้าที่ของศาลจะต้องวินิจฉัยชี้ขาดอยู่แล้วว่าเป็นของดีหรือปลอม ถึงจะไม่มีใครระบุอ้างเป็นพยาน ศาลก็ยกขึ้นวินิจฉัยเป็นหลักฐานพยานในคดีได้

พยานโจทก์ปากหนึ่งแม้ไม่ได้ให้การในชั้นสอบสวนไว้ ก็รับฟังเป็นพยานชั้นพิจารณาได้
แม้เจ้าพนักงานจะปฏิบัติเกี่ยวกับพยานวัตถุของกลางไม่ถูกต้องตามที่กฎหมายบังคับ แต่เมื่อศาลได้ฟังข้อเท็จจริงถึงปริมาณของกลางตามคำพยานบุคคลเสียแล้ว ย่อมไม่เป็นเหตุให้ศาลชี้ขาดข้อเท็จจริงในเรื่องจำนวนของกลางที่ฟังมาเป็นอย่างอื่นไปได้

พยานโจทปากหนึ่งแม้ไม่ได้ไห้การไนชั้นสอบสวนไว้ ก็รับฟังเปนพยานชั้นพิจารนาได้
แม้เจ้าพนักงานจะปติบัติเกี่ยวกับพยานวัตถุของกลางไม่ถูกต้องตามที่กดหมายบังคับ แต่เมื่อสาลได้ฟังข้อเท็ดจิงถึงปริมานของกลางตามคำพยานบุคคลเสียแล้ว ย่อมไม่เปนเหตุไห้สาลชี้ขาดข้อเท็ดจิงไนเรื่องจำนวนของกลางที่ฟังมาเปนหย่างอื่นไปได้

ฟ้องโจทก์ กล่าวว่า จำเลยทำน้ำตาลเมามีแรงแอลกอล์สามารถดื่มกินได้เช่นเดียวกับสุราไว้ในความครอบครอง โดยรู้สึกว่าเป็นของผิดกฎหมายและท้ายฟ้องระบุบทขอให้ลงโทษฐานมีด้วยนั้น ศาลลงโทษจำเลยฐานมีน้ำตาลเมาได้ในกรณีที่จับของกลางในเวลาจับตัวผู้กระทำผิดและไม่ได้อ้างของกลางมาเป็นพะยานวัตถุนั้น ไม่อยู่ในบังคับ แห่งมาตรา 101,102,103 และ 242