คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 249

คดีที่ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดตาม ม.+,53 ให้จำคุก 20ปี และศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยผิดตาม ม.249,53 เช่นเดียวกับศาลชั้นต้น แต่แก้อัตราโทษเป็นจำคุกจำเลยไว้เพียง 6ปี และลดตาม ม.59 อีกคงเหลือโทษจำคุกเพียง 4 ปี เช่นนี้เป็นการแก้มาก ฎีกาได้ไม่ต้องห้าม ตาม ป.วิ.อาญา ม. 218.(ประชุมใหญ่)

จำเลยใช้ไม้สากตำข้าวโตเท่าแข้งยาว 1 วาตีลงกลางศีร์ษะผู้ตายโดยแรง เป็นบาดแผลยาว 11 ซม. กว้าง 6 ซม. ดังนี้จำเลยมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา แม้ผู้ตายเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน แต่ข้อเท็จจริงไม่ได้ความว่าการที่ผู้ตายเข้าจับกุมจำเลยนั้น ผู้ตายได้รับมอบหมายจากผู้ใหญ่บ้านให้กระทำ ผู้ตายกระทำไปโดยลำพังเช่นนี้ จึงไม่เป็นการกระทำตามอำนาจหน้าที่ของผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน ตาม ม. 28 ทวิ แห่ง พ.ร.บ. ปกครองท้องที่ พ.ศ.2457แก้ไขเพิ่มเติม(ฉบับที่2) พ.ศ.2486 ม.7 จำเลยจึงผิดตาม ม.249 ไม่ใช่ ม.250 (2)

ใช้ซอไม้ไผ่ผ่าซีกขนาดกว้าง 3 นิ้ว ยาว 20 นิ้ว ตีในที่มืด เจาะจงไม่ได้ถนัดว่า จะให้ถูกตรงไหนนั้นยังไม่พอชี้ได้ว่าผู้ตีอาจแลเห็นผลได้ว่าผู้ถูกตีจะต้องตาย จึงคงมีผิดเพียงฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาเท่านั้น

ใช้มีดพกยาวประมาณ 1 คืบ แทงตรงชายโครงซ้ายแผลกว้าง 2 ซ.ม.ยาว 4 ซ.ม. ลำใส้ใหญ่มีแผลกว้าง 1/2 ซ.ม. ยาว 2 ซ.ม. ลำใส้ไหลออกมาข้างนอก มีดที่แทงจึงต้องทั้งยาวและใหญ่และได้แทงโดยแรง แสดงว่าย่อมอาจแลเห็นผลได้ว่าอาจทำให้ผู้ถูกทำร้ายถึงแก่ความตาย จึงเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา

โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยฆ่าผู้ตายโดยเจตนาโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายเท่านั้นก็เป็นฟ้องที่สมบูรณ์ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.250 ได้แล้ว ไม่จำต้องบรรยายรายละเอียดว่าจำเลยได้กระทำโดยความพยายามด้วยความพยาบาทอย่างไร
จำเลยไปคอยดักยิงผู้ตายระหว่างทางโดยมีสาเหตุกันอยู่ครั้งแรกยิงผู้ตายไม่ได้แล้วยังพยายามตามไปยิงอีกจนตาย ดังนี้การกระทำของจำเลยเป็นผิด ก.ม.อาญา ม.250

ใช้มีดยาวคืนเศษแทงผู้ตายหลายที่จนมีบาดแผลฉกรรจ์ 2 แผลเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย ต้องถือว่าเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา
จำเลยแทงผู้ตาย โดยบรรดาลโทษะขณะที่เห็นพี่สาวจำเลยถูกผู้ตายกดขี่ขมเหงด้วยเหตุร้ายแรง และไม่เป็นธรรม จำเลยจึงควรได้รับลดหย่อนโทษตามกฎหมายอาญา ม.55

ผู้ตายกับจำเลยไม่มีสาเหตุกันเดินทางร่วมกันไปด้วยดี เกิดการทำร้ายขึ้นด้วยความเมาสุรา ผู้ตายมีบาดแผลแห่งเดียว การกระทำของจำเลยจึงเป็นการฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา

จำเลยและผู้ตายได้พูกเถึยงกัน ผู้ตายชักมีดพกยาว 1 คืบเศษ จำเลยลุกขึ้นยืน ผู้ตายลุกขึ้นยืน จำเลยถอยไปข้างฝาและหยิบขวานที่เหน็บฝาไว้พอผู้ตายเดินเข้ามา จำเลยก็ใช้ขวานทุบศีร์ษะผู้ตาย 1 ที ผู้ตายล้มลงและถึงแก่ความตายนั้น การกระทำของจำเลยเพื่อป้องกันชีวิตของจำเลยให้พ้นภยันตรายซึ่งเกิดขึ้นโดยผิดกฎหมาย ไม่ควรลงอาญาแก่จำเลยตาม ม.50

เหตุเกิดเวลาพลบค่ำมืดแล้วจำเลยเมาสุราใช้มีดขนาดย่อมไม่ใหญ่โตน่ากลัวแทงซุ่ยๆ ไปถูกผู้ตายที่ใต้ราวนมซ้าย โดยไม่ปรากฎสาเหตุ ยังไม่ถือว่าจำเลยมีเจตนาฆ่า คงมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาเท่านั้น
เมาสุราอาละวาด มีผู้เข้าห้าม กลับทำร้าย จะอ้างว่าป้องกันไม่ได้

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา แต่ทั้งสองศาลฟังต้องกันว่ายังฟังไม่ได้ว่าผู้ตาย ตายเพราะบาดแผลที่ถูกทำร้าย จำเลยฝ่ายเดียวฎีกา ศาลฎีกาย่อมจะไม่วินิจฉัยไปถึงว่าจำเลยอาจจะมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ( ประชุมใหญ่ 7 - 8/97 )
จำเลยกับผู้ตายไม่เคยมีสาเหตุกันจำเลยใช้มีดขนาดเล็แทงเพียงครั้งเดียว แม้จะมีโอกาศทำร้ายซ้ำอีกก็มิได้ทำ บาดแผลที่ถูกทำร้ายไม่ถึงขนาดร้ายแรง จึงยังสันนิษฐานไม่ได้ว่า จำเลยพยายามจะฆ่าผู้ตาย