คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 131

จำเลยแลหัวหน้าผู้บังคับบัญชา+จำเลยกระทรวงการคลังแต่งตั้งให้เป็นข้าราชการประเภทลูกจ้าง หัวหน้าเป็นผู้ดูแลเก็บเงินค่าเช่าทรัพย์สินส่วนพระมาหากษัตริย์ ได้ใช้ให้จำเลยมีหน้าที่ไปเก็บเงินค่าเช่ามาส่งให้แก่หัวหน้า เมื่อจำเลยยังยอกเอาเงินนั้นไป จำเลยไม่มีผิดตามกฎหมายอาญามาตรา 131 แต่มีผิดตามกฎหมายอาญามาตรา 319(3)
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุก 4 ปี ตามกฎหมายอาญามาตรา 131 ศาลอุทธรณ์แก้ให้จำคุก 2 ปีตามมาตรา 314 เรียกว่าแก้มากฎีกาในข้อเท็จจริงได้

ธรรมการอำเภอมีหน้าที่ทำฎีกาเบิกเงินเดือนครูแล้วเสนอนายอำเภอเซ็นและรับมอบให้ไปรับเงินจากคลัง เมื่อยักยอกเงินนั้นมีผิดตามมาตรา 131

จำเลยเป็นเจ้าพนักงานยักยอกเงินในหน้าที่ของตน+ไปเป็นจำนวนหมื่น กว่าบาท ปรากฎว่าจำเลย+โอกาศจะยักยอกเงินได้มากกว่านี้แต่จำเลยไม่เอาไปและจำเลยรับราชการได้รับบำนาญและทางราชการเรียกให้จำเลยกลับเข้าทำราชการอีก จำเลยจึงมายักยอกเงินรายนี้ ศาลฎีกาถือว่าเป็นเหตุควรปราณีลดโทษให้จำเลย ตาม ม.59 แห่งกฎหมายอาญา
อ้างฎีกาที่ 271/2473

จำเลยเป็นเจ้าพนักงานรับเงินมาแล้วไม่ลงบัญชีและนำส่งผู้บังคับบัญชาตามระเบียบต้องสันนิษฐานว่าจำเลยมีเจตนาทุจจริตยักยอกเงินนั้น และเป็นหน้าที่ของจำเลยต้องนำสืบแสดงความบริสุทธิของตน อ้างฎีกาที่ 316/2481

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีผิดหลายบทหลายกะทงให้รวมกะทงลงโทษจำเลยแต่ละฐานไม่เกิน + ปีและให้คืนทรัพย์ด้วยศาลอุทธรณ์พิพากษายืน+เรื่องโทษแต่พิพากษา+ในเรื่องจำนวนทรัพย์+จะคืนดังนี้ คู่ความฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้

พลเรือนที่สังกัดในกระทรวงกลาโหมละเลยขัดขืนไม่กระทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาต้องมีความผิดเช่นเดียวกับทหาร จำเลยซึ่งเป็นเจ้าพนักงานการเงินรับเงินมาโดยตำแหน่งหน้าที่แล้วเก็บไว้เสียเอง แม้จะปรากฎว่ากรมที่จำเลยสังกัดอยู่นั้นไม่มีที่เก็บเงินแต่ก็เคยฝากเก็บไว้ณที่เก็บเงินของกรมอื่นดังนี้ เรียกได้ว่าจำเลยกระทำผิดข้อบังคับว่าด้วยการเงิน ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.186,227 ศาลไม่จำต้องยกคำพะยานในสำนวนขึ้นกล่าวทุกปากคำพะยานปากใดที่ศาลไม่ได้ยกขึ้นนั้นไม่ได้หมายความว่าศาลไม่ได้ตรวจพิจารณาถึงเมื่อศาลไม่เห็นจำเป็นกล่าวเจาะจงถึงโดยฉะเพาะก็ไม่กล่าวถึงโดยฉะเพาะได้ทั้งนี้เป็นข้อดุลยพินิจของศาล

คดีอาญาที่ศาลล่างทั้ง 2 พิพากษาให้ยกฟ้อง โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้ ปัญหาที่ว่าจำเลยมีเหตุเข้าใจผิดจึงลงบัญชีไปโดยสุจริตหรือไม่เป็นข้อเท็จจริง

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกับผู้อื่นยักยอกทรัพย์ของหลวง ทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยยักยอกทรัพย์นั้นโดยลำพังตนผู้เดียวก็ลงโทษได้ ไม่เรียกว่า เกินคำขอของโจทก์ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192 วรรค 1 ลักษณะที่ไม่เปนฟ้องเคลือบคลุม

+อาญาที่มีอัตราโทษอย่าง+ตั้งแต่ 10 ปีขึ้นไป แม้จำเลยให้การรับสารภาพ+โจทก์ไม่นำพะยานมาสืบให้ศาลเห็นว่ากระทำผิดแล้วศาลพิพากษายกฟ้อง

จำเลยเป็นธรรมการอำเภอทำหนังสือปลอมเป็นใบรับเงินของผู้มีสิทธิจะรับเงินค่าก่อสร้างโรงเรียนไปยื่นต่อนายอำเภอเพื่อให้จ่ายเงิน นายอำเภอหลงเชื่ออนุญาตให้จำเลยรับเงินไปจำเลยเอาเงินนี้ไว้เสียเอง จำเลยไม่มีผิดฐานเป็นเจ้าพนักงานยักยอกตามกฎหมายอาญา ม.131 และฐานเป็นเจ้าพนักงานปลอมหนังสือซึ่งอยู่ในหน้าที่ตาม ม.229 ทั้งไม่เป็นการปลอมหนังสือสำคัญในราชการตาม ม.225 ด้วยประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.43,253
คดีความผิดฐานปลอมหนังสืออัยยการไม่มีอำนาจฟ้องขอให้จำเลยคืนทรัพย์แทนผู้เสียหายโดยไม่เสียค่าธรรมเนียมขึ้นมาถึงแม้ทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยทำการฉ้อโกง เมื่ออัยยการไม่ได้ฟ้องฐานนี้เแล้วก็ไม่มีสิทธิขอคืนทรัพย์ตามวิธีพิจารณาอาญา ม.43