คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.รักษาป่าไม้ พ.ศ.2456 ม. 6

กฎข้อบังคับวางระเบียบจัดการรักษาป่า พ.ศ. 2456 ข้อ 2 17
ประกาศสมุทเทศาภิบาลว่าป่าที่ใดเป็นเขตต์หวงห้ามตัดไม้เป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์จะต้องกล่าวในฟ้อง เมื่อ โจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้องก็ไม่มีประเด็นที่ โจทก์จะนำสืบในข้อนี้ คดีเช่นนี้ ศาลต้องยกฟ้อง กล่าวในฟ้องว่า จำเลยตัดไม้ประเทภหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาตและสียค่าภาคหลวงเท่านั้นยังไม่พอที่จะทำให้เข้าใจได้ว่าป่าที่ตัดไปนั้นเป็นเขตต์หวงห้าม อ้างฎีกา 1525/2482

ตัดไม้ประเภทหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ไม้นั้นไม่ใช่ไม้ยืนต้น เป็นไม้ล้มนอนขอนแห้งตายแล้วดังนี้ ไม่มีผิดตาม พ.ร.บ.รักษาป่า หรือกฎข้อบังคับวางระเบียบการรักษาป่า
อ้างฎีกาที่ 42/2478

"ป่า" ตามความหมายใน พ.ร.บ.รักษาป่าฯ ม.3 ข้อ 2 นั้นหมายถึงที่+ดงซึ่งรัฐบาลมิได้อนุญาตให้ออกโฉนดแก่ผู้หนึ่งผู้ใดทำบ้านเรือนหรือทำการเพาะปลุก
ตัดไม้หวงห้ามในที่ซึ่งตนได้รับใบเหยียบย่ำแล้วแต่ยังมิได้รับโฉนดโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน และใบเหยียบย่ำนั้นยังไม่ขาดอายุยังไม่มีผิดตาม พ.ร.บ.และกฎข้อบังคับฯรักษาป่า

เมือได้รับอนุญาตให้ตัดฟันไม้ประเภทห่วงห้ามซึ่งมิใช่ไม้สักได้แล้ว การชักลากไม้นั้นออกจากป่าก็ไม่จำต้องมีใบอนุญาตและตีตราซ้ำอีก

ชักลากไม้ประเภทหวงห้ามออกจากป่าโดยมิได้ตัดฟันไม่มีความผิด

พ.ร.บ.รักษาป่าและกฎข้อบังคับระเบียบจัดการรักษาป่าไม้ข้อ 6, 10-16 ตัดไม้นอกประเภทหวงห้ามไม่มีผิดวิธีพิจารณา ข้อบังคับที่ไม่ได้อ้างชั้นศาลล่างจะอ้างที่ศาลฎีกาไม่ได้

ต้นลานเปนไม้ประเภทหวงห้ามรับซื้อไม้ประเภทหวงห้ามที่มีผู้ตัดเอามาขายโดยรู้สึก