คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2493 ม. 3

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นคนต่างด้าวเข้ามาในราชอาณาจักรไทยเมื่อ พ.ศ. 2463 โดยมิได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2493 ปรากฏว่าพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองได้ประกาศในประเทศไทย เป็นครั้งแรกใน พ.ศ. 2470 จำเลยเข้ามาในราชอาณาจักรไทย เมื่อ พ.ศ. 2493 ซึ่งยังไม่มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติคนเข้าเมืองในขณะนั้น จำเลยจึงไม่มีหน้าที่ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน การเข้ามารในราชอาณาจักรไทยของจำเลยในปี พ.ศ. 2463 เป็นการเข้าได้โดยเสรี จำเลยย่อมไม่มีความผิดตามฟ้อง

คนต่างด้าวเข้ามาในราชอาณาจักรสยามโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานนั้น ถ้านำสืบข้อแก้ตัวไม่ได้ต้องมีผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง คนต่างด้าวต่อสู้ว่าเข้ามาในสยามโดยหลงทางเป็นหน้าที่ผู้นั้นนำสืบ วิธีพิจารณาอาญา หน้าที่นำสืบ ข้อสันนิษฐาน

จำเลยเป็นจีนอยู่ชายเขตต์แดนประเทศสยาม แล้วไปจ่ายตลาดนอกเขตต์แดนประเทศสยามซึ่งอยู่ติดต่อใกล้กัน อันเป็นการผ่านอาณาเขตต์ไปชั่วประเดี๋ยวเดียว ดังนี้ ยังไม่มีผิดตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง
ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 5

คนต่างด้าวเข้ามาในอาณาจักรโดยไม่มีหนังสือสำ-หรับตัวแลไม่เสียค่าธรรมเนียมข้อลงโทษปรับตาม ม.14 แห่ง พ.ร.บ.คนเข้าเมือง พ.ศ.2470 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2474 ม.6 กับแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2477 ม.3 วิธีแก้กฎหมายและยกเลิกกฎหมาย