คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ฝิ่น พ.ศ.2472 ม. 8

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยพาฝิ่นออกจากร้านฝิ่นที่จำเลยได้รับอนุญาตให้ตั้งจำหน่าย แต่ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยพาฝิ่นมาจากที่อื่น ดังนี้ศาลพิพากษายกฟ้อง
เมื่อจำเลยมีฝิ่นของกลางไว้ในครอบครองโดยแสดงไม่ได้ว่าได้รับใบอนุญาตให้มีได้ตามกฎหมาย ศาลสั่งริบฝิ่นของกลางนั้นได้

โจทฟ้องว่าจำเลยพาฝิ่นออกจาก+ฝิ่นที่จำเลยได้รับอนุญาตไห้ตั้งจำหน่าย แต่ทางพิจารนาได้ความว่าจำเลยพาฝิ่นมาจากที่อื่น ดังนี้สาลพิพากสายกฟ้อง.
เมื่อจำเลยมีฝิ่นของกลางไว้ไนครอบครองโดยสแดงไม่ได้ว่าได้รับรับอนุญาตไห้มีได้ตามกดหมายสาลสั่งริบฝิ่นของกลางนั้นได้

ผู้ได้รับอนุญาตไห้ขนฝิ่นที่ขายแก่เจ้าพนักงานโดยเส้นทางที่กำหนดได้ มอบไว้ผู้อื่นพาฝิ่นนั้นไปแทนตน ส่วนตนเองป่วยจังเดินทางล่วงหน้าไปก่อนหนังสืออนุญาตย่อมคุ้มครองถึงผู้รับมอบด้วย.
ฝิ่นของกลางที่เจ้าพนักงานอนุญาตไห้พาเดินทางไปได้นั้น สาลไม่ริบ.

ผู้ได้รับอนุญาตให้ขนฝิ่นที่ขายแก่เจ้าพนักงานโดยเส้นทางที่กำหนด ได้มอบให้ผู้อื่นพาฝิ่นนั้นไปแทนตน ส่วนตนเองป่วยจึงเดินทางล่วงหน้าไปก่อนหนังสืออนุญาตย่อมคุ้มครองถึงผู้รับมอบด้วย ฝิ่นของกลางที่เจ้าพนักงานอนุญาตให้พาเดินทางไปได้นั้นศาลไม่ริบ

จำเลยไม่ได้ต่อสู้ว่าของกลางไม่ใช่ฝิ่น. โจทก์ไม่จำต้องส่งฝิ่นของกลางเป็นพยาน. โจทก์ระบุในบัญชีพยานว่า. อ้างสรรพเอกสารการสอบสวนในสำนวนการสอบสวนดังนี้. โจทก์ส่งรายงานพิสูจน์ฝิ่นซึ่งเป็นเอกสารในการสอบสวนได้โดยถือว่าได้ระบุอ้างแล้ว. โจทก์ส่งเอกสารนี้ประกอบคำเบิกความของพยานผู้ตรวจพิสูจน์ฝิ่นได้โดยไม่ต้องส่งสำเนาให้จำเลยทราบก่อนเพราะไม่ใช่เรื่องศาลสั่งให้ผู้ชำนาญทำความเห็น.

จำเลยมีฝิ่นขณะอยู่ในร้านสูบฝิ่น เมื่อไม่ปรากฏว่าเป็นฝิ่นของร้านสูบฝิ่นนั้นเองแล้ว ก็ต้องถือว่าจำเลยมีฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตและถึงแม้โจทก์มิได้อ้าง ม. 8 มาด้วย แต่ได้บรรยายฟ้องว่าจำเลยมีผิดโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ ตาม ม. 53 แล้วก็ลงโทษตามมาตรานั้นได้ความผิดฐานมีฝิ่นโดยมิได้รับอนุญาตเป็นผิดต่อ มาตรา 8 ซึ่งมีมาตรา 53 เป็นบทลงโทษ

จำเลยเปนลูกจ้างเขานายจ้างไปซื้อฝิ่นที่จังหวัดแล้วแบ่งให้จำเลยถือพาล่วงหน้าไปก่อนเพื่อจะได้ไปพร้อมกันภายหลังเช่นนี้ จำเลยยังไม่มีความผิด วิธีพิจารณาอาญา ในคดีอาญาศาลหยิบยกข้อเท็จจริงในคดีอีกเรื่องหนึ่งมาวินิจฉัยได้เพียงไร