คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ความแตกต่าง

ฟ้องว่าเหตุเกิดที่ลำน้ำเจ้าพระยาทางพิจารณาได้ความว่าเหตุเกิดที่คลองลัดหลวง แม้จะไม่ต่างตำบลก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

ทางพิจารณาปรากฏว่าวันที่จำเลยทำผิดต่างกับวันที่โจทก์ฟ้อง ศาลยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฟ้องบรรยายความว่าทรัพย์หายไปโดยถูกผู้ร้ายลัก ต่อมาจับของกลางได้ที่จำเลยโดยจำเลยลักมาหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้ายหรือเก็บได้แต่ยักยอกเอาไว้เสียอ้าง ม.288 , 318 , 321 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยยักยอกเก็บของตกดังนี้ ศาลตัดสินยกฟ้อง

พิมพ์โฆษนากล่าวว่าปลัดอำเภอทำการไต่สวนดีไม่ชอบ ช่วยผู้กระทำ+และขู่เข็ญตัวผู้ถูกทำร้ายและพยานของผู้ถูกกระทำร้ายดังนี้ เป็นเรื่องใส่ความทำให้การเสียชื่อเสียงตาม ม.282 แต่ไม่ผิดตาม ม.116 เพราะไม่เป็นการสบประมาทดูถูกหรือด่า

ฟ้องว่าจำเลยปล้นและทำร้ายเจ้าทรัพย์บาดเจ็บขอให้ลงโทษตาม ม.301 จำเลยรับว่าทำร้ายเจ้าทรัพย์บาดเจ็บแต่ไม่ได้ปล้น ทางพิจารณาไม่ได้ความว่าจำเลยปล้น ศาลตัดสินยกฟ้อง

อุทธรณ์ที่กล่าวความย่อ ๆ ว่าพะยานโจทก์เบิกความแตกต่างกันในข้อสำคัญ ขอให้ยกฟ้องเช่นนี้เป็นการต้องห้ามตาม ม.193 ข้างต้น ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัย
คำแถลงการณ์หาเป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ไม่ เป็นแต่เพียงคำอธิบายข้ออุทธรณ์เท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเล่นพะนันปั่นแปะ ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยเล่นพะนันชนิดหนึ่งเรียก +ีตัว ซึ่งไม่มีกฎหมายห้ามไว้ ทั้งวิธีเล่นก็ต่างกับการเล่นปั่นแปะมาก ดังนี้จำเลยยังไม่มี+

สองคนไปลักไก่ คนหนึ่งแทงเจ้าทรัพย์ตาย คนแทงคนเดียวมีผิดตาม ม.250 อีกคนหนึ่งมีผิดตาม ม.300 เท่านั้น

ตัวการโทษไม่เท่ากัน

แม้ทางพิจารณาได้ความว่าปุ๋ยเคมีปลอมที่จำเลยทั้งสองร่วมกันผลิตเพื่อการค้าและร่วมกันขายปุ๋ยเคมีปลอม เป็นปุ๋ยสูตร 16 - 8 - 8 ชื่อการค้า ท๊อปพรอดคัท เครื่องหมายการค้า ตรามังกรเรือ ทะเบียนเลขที่ 2438/2551 และข้อเท็จจริงดังที่กล่าวในฟ้องปรากฏว่าปุ๋ยเคมีปลอมที่จำเลยทั้งสองร่วมกันผลิตเพื่อการค้าและร่วมกันขายปุ๋ยเคมีปลอม เป็นปุ๋ยสูตร 16 - 8 - 8 ชื่อการค้า มังกรเรือ เครื่องหมายการค้า ตรามังกรเรือ ทะเบียนเลขที่ 2438/2551 ก็ตาม แต่ข้อแตกต่างดังกล่าวก็แตกต่างกันเฉพาะชื่อการค้าเท่านั้น ส่วนสูตร เครื่องหมายการค้า เลขทะเบียน และผู้ผลิต ยังคงตรงตามคำฟ้อง เมื่อผลคือปุ๋ยเคมีปลอมที่ผลิตเพื่อการค้าและขายปุ๋ยเคมีปลอมดังกล่าวเป็นปุ๋ยเคมีปลอมอันเกิดจากการร่วมกันผลิตและร่วมกันขายของจำเลยทั้งสองแล้ว จึงเป็นการแตกต่างกันในข้อที่มิใช่สาระสำคัญ ทั้งจำเลยทั้งสองก็ให้การรับสารภาพแสดงให้เห็นว่าจำเลยทั้งสองมิได้หลงต่อสู้ในข้อดังกล่าว ข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในการพิจารณาจึงไม่แตกต่างกับข้อเท็จจริงดังที่กล่าวในฟ้องจนศาลต้องยกฟ้อง ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 192 วรรคสอง