คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ฐานความผิด

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยใช้ปืนยิงผู้เสียหายมีบาดแผลถึงบาดเจ็บ โดยจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย แต่ลูกปืนที่ใช้ยิงมีแรงระเบิกไม่แรงพอ ผู้เสียหายจึงไม่ตาย ขอให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าคนตายตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 249,60 ดังนี้ เมื่อศาลพิจารณาเห็นว่าจำเลยมีผิดเพียงฐานทำร้ายร่างกายตามมาตรา 254 ศาลย่อมมีอำนาจลงโทษจำเลยฐานทำร้าย่างกายตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 ได้ ไม่เป็นการเกินคำขอ

จำเลยเป็นฝ่ายท้าทายเขาว่าใครดีให้ลงมา เขาจึงลงมาจากเรือนแล้วก็ได้เกิดการต่อสู้กันขึ้น ดังนี้ จำเลยจะอ้างว่ากระทำเพื่อป้องกันไม่ได้
จำเลยเอามีดแทงผู้ตายตายเนื่องจากวิวาทต่อสู้กัน ปรากฎว่าจำเลยมีกิริยาเมาสุรา อาวุธที่จำเลยใช้ทำร้ายก็เป็นมีดขนาดเล็ก และได้แทงผู้ตายแต่เพียงทีเดียวเท่านั้น จึงยังไม่พอจะชี้ขาดว่าจำเลยได้มีเจตนาฆ่า คงมีความผิดเพียงฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 251

จำเลยวางเพลิงเผาเรือนของจำเลยเองแต่ขณะเผามีคนอื่นใช้เป็นเคหะสถานที่อยู่อาศัย ก็ไม่เป็นผิดตามมาตรา 186(1)(อ้างฎีกาที่ 389/83 และ 747/84)

ฟ้องโจทก์บรรยายเพียงว่า จำเลยสมคบกันใช้อาวุธทำร้ายผู้ตายแล้วผู้ตายตายเพราะพิษบาดแผลนั้น ไม่ได้กล่าวว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหายให้ถึงแก่ความตาย เมื่อข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยได้ใช้ไม้ทำร้ายผู้ตาย แต่ผู้ตายมีบาดแผลถูกฟันด้วยแสดงว่าถูกคนอื่นทำร้ายผู้ตายด้วยทั้งไม่ได้ความว่าได้สมคบกันจำเลยหรือไม่ เช่นนี้จะลงโทษจำเลยตามมาตรา 249ไม่ได้ ต้องลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่มีเจตนาตามมาตรา 251

คดีได้มีการสอบสวนความผิดที่จำเลยได้กระทำนั้นแล้ว แม้เดิมจะตั้งข้อหาฐานหนึ่ง แต่เมื่อกรณีที่สอบสวนความผิดนั้นปรากฏว่าเป็นความผิดอีกฐานหนึ่ง ก็เรียกได้ว่าได้สอบสวนความผิดในฐานนั้นด้วยได้ เพราะได้กระทำการสอบสวนในความผิดนั้นด้วยแล้ว

คดีอาญาที่ได้มีการสอบสวนความผิดที่จำเลยได้กระทำนั้นแล้วแม้เดิมจะตั้งข้อหาฐานหนึ่ง แต่เมื่อกรณีที่สอบสวนความผิดนั้นปรากฏว่าเป็นความผิดอีกฐานหนึ่งก็เรียกได้ว่าได้สอบสวนความผิดในฐานนั้นด้วยได้ เพราะได้กระทำการสอบสวนในความผิดนั้นด้วยแล้ว

ฟ้องหาว่าจำเลยวางเพลิงจุดเผาต้นอ้อยในไร่ซึ่งเป็นไม้ยืนต้นเป็นอสังหาริมทรัพย์เสียหาย ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 186 เมื่อข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาฟังได้ตามฟ้องจริงแต่ศาลเห็นว่าต้นอ้อยเป็นเพียงสังหาริมทรัพย์ไม่ใช่อสังหาริมทรัพย์ เช่นนี้ จึงเป็นกรณีเข้าตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสี่ ศาลย่อมลงโทษจำเลยตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 185 ได้

เดินสวนทางกันในเวลามีด พอสวนกันก็ใช้มีดปลายแหลมแทงเขา 1 ที ถูกที่ท้องเหนือสะดือ แผลกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 2.7 ซ.ม. ลึกเข้าช่องท้องทะลุลำใส้ อยู่ได้ 3 วัน ก็ตายเพราะพิษบาดแผลนั้นโดยไม่ปรากฎว่มีสาเหตุอะไรกันนั้น ยังไม่มั่นคงพอจะให้ชี้ขาดได้ว่า ผู้แทงได้เจตนาถึงแก่จะฆ่าให้ตาย คงมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตามมาตรา 251 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่า ระหว่างวันที่ 15 สิงหาคม ถึง 19 กันยายน 2490 จำเลยสมคบกันลักไม้สัก หรือมิฉะนั้นตามวันเวลาดังกล่าว จำเลยรับไม้สักนั้นไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย ต่อมาตำรวจค้นพบไม้สักที่จำเลยลักไปที่ข้างรั้วบ้านของจำเลยขอให้ลงโทษ ดังนี้เป็นฟ้องที่ขัดกันอยู่ในตัว ใช้ไม่ได้ตามกฎหมาย (อ้างฎีกา 975/2480)

ฟ้องขอให้ลงโทษฐานตัวการ แต่ศาลเห็นว่า จำเลยมีผิดฐานสมรู้เท่านั้น ศาลก็ลงโทษฐานสมรู้ ซึ่งมีโทษเบากว่าตัวการได้ หาเป็นการนอกฟ้องหรือเกินคำขอไม่