คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ประเด็นใหม่

ผู้เช่าที่ดินเพื่อปลูกเรือนอยู่ได้โอนขายเรือนที่ปลูกขึ้นนั้นให้แก่ผู้ให้เช่าและออกจากที่ไปดังนี้ สัญญาเช่าที่ดินนั้นย่อมระงับไปทันที
ฎีกาอุทธรณ์ประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.249 โจทย์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดิน จำเลยทำคำให้การว่าที่ใช่เป็นของโจทก์ถึงชั้นฎีกาจำเลยจะมาโต้เถียงอ้างอำนาจปกครองปรปักษ์ไม่ได้ เพราะมิได้เป็นประเด็นข้อต่อสู้ในศาลชั้นต้น

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านแกล้งจับโจทก์ไปกักขัง ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยไม่มีเจตนาแกล้งจับโจทก์จึงให้ยกฟ้อง โจทก์จะฎีกาอ้างว่าจำเลยไม่มีอำนาจที่จะจับโจทก์ตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.78 ในภายหลังมิได้ ในคดีอาญาที่ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริงโจทก์ฎีกาได้แต่เฉพาะปัญหาข้อกฎหมาย

ปัญหาข้อใดที่คู่ความมิได้ยกขึ้นเป็นข้อโต้เถียงกันมาแต่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ศาลฏีกาไม่รับวินิจฉัย

ข้อที่มิได้ยกว่ากล่าวกันมาแต่ในชั้นศาลล่าง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

คดีที่ศาลชั้นต้นกะประเด็นหน้าที่นำสืบผิดเมื่อศาลสูงได้กะประเด็นหน้าที่นำสืบใหม่ดั่งนี้แล้ว ก็ต้องให้โอกาศแก่คู่ความนำพะยานหลักฐานมาสืบ ตามประเด็นที่กะใหม่นั้น ถึงแม้ว่าเดิมคู่ความฝ่ายนั้นจะแถงว่าไม่ติดใจสืบพะยานก็ดี

วัตถุประสงค์แห่งสัญญาค้ำประกัน อย่างไรเป็นการชัดต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชน ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.249 ความฎีกาเป็นปัญหาไม่ตรงประเด็นที่ศาลล่าง+ขึ้นชี้ขาดตัดสิน ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

กู้หนี้ (ปัญหากฎหมายที่ไม่ยกขึ้นในชั้นศาลล่าง ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย) ให้จำเลยใช้เงิน

ข้อกฎหมายที่ไม่ได้ว่ากันมาแต่ศาลล่าง จะมายกขึ้นว่าในชั้นฎีกาไม่ได้

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้จำหน่ายคดีไว้ชั่วคราวจนกว่าคดีร้องขัดทรัพย์จะถึงที่สุด คำสั่งศาลชั้นต้นที่ยกคำร้องของจำเลยที่ 3 ที่ขอให้ยกคดีนี้ขึ้นพิจารณาใหม่และยกคำร้องขอเฉลี่ยของผู้ร้อง จึงเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้นซึ่งไม่ทำให้คดีตามคำร้องขอเฉลี่ยของผู้ร้องเสร็จไปจากศาล และมิใช่เป็นคำสั่งอย่างใดอย่างหนึ่งตามที่บัญญัติไว้ใน ป.วิ.พ. มาตรา 227, 228 ที่ย่อมต้องห้ามมิให้อุทธรณ์คำสั่งนั้นในระหว่างพิจารณาตามมาตรา 226 (1) ที่ศาลชั้นต้นรับอุทธรณ์ของจำเลยที่ 3 และศาลอุทธรณ์มีคำพิพากษามาจึงไม่ชอบ แม้จำเลยที่ 3 ฎีกาต่อมา ก็ต้องถือว่าฎีกาของจำเลยที่ 3 เป็นฎีกาในข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ไม่ชอบด้วยมาตรา 249 วรรคหนึ่ง

โจทก์ฟ้องให้จำเลยทั้งสองรับผิดตามสัญญาเช่าซื้อและสัญญาค้ำประกัน เมื่อจำเลยทั้งสองขาดนัดยื่นคำให้การ โจทก์ย่อมต้องนำสืบให้ได้ตามคำฟ้อง คดีจึงมีประเด็นตามที่โจทก์ตั้งสภาพแห่งข้อหามาในคำฟ้องว่าจำเลยทั้งสองต้องรับผิดตามสัญญาเช่าซื้อและสัญญาค้ำประกันหรือไม่ เพียงใด ไม่มีประเด็นว่าสัญญาเช่าซื้อและสัญญาค้ำประกันเป็นเอกสารปลอมหรือไม่ และสัญญาเช่าซื้อเป็นนิติกรรมอำพรางการกู้ยืมหรือไม่ ทั้งปัญหาว่าสัญญาเช่าซื้อและสัญญาค้ำประกันเป็นเอกสารปลอมหรือไม่ และสัญญาเช่าซื้อเป็นนิติกรรมอำพรางการกู้ยืมหรือไม่ มิใช่ปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชนที่จะนำข้อเท็จจริงนั้นไปสู่ปัญหาข้อกฎหมายเรื่องอำนาจฟ้องได้
จำเลยที่ 1 ถามค้านพยานโจทก์ได้ความว่าเดิมรถยนต์ที่เช่าซื้อเป็นของจำเลยที่ 1 แต่จำเลยที่ 1 ประสงค์จะกู้ยืมเงินโจทก์ โดยจำเลยที่ 1 ตกลงโอนชื่อทางทะเบียนรถยนต์คันดังกล่าวให้แก่โจทก์ หลังจากนั้นโจทก์จึงจ่ายเงินให้จำเลยที่ 1 เพื่อให้เห็นว่าสัญญาเช่าซื้อเป็นนิติกรรมอำพรางการกู้ยืมเงิน เมื่อจำเลยทั้งสองไม่ได้ให้การต่อสู้เป็นประเด็นไว้ จึงไม่ใช่ข้อที่ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้น แม้ศาลอุทธรณ์ภาค 4 จะวินิจฉัยปัญหาดังกล่าวให้ ก็ไม่ก่อให้เกิดสิทธิที่จำเลยที่ 1 จะฎีกาในปัญหาดังกล่าวได้ เช่นนี้ ฎีกาของจำเลยที่ 1 จึงเป็นข้อที่ไม่ได้ยกขึ้นว่ากันโดยชอบในศาลล่างทั้งสองต้องห้ามมิให้ฎีกาตาม ป.วิ.พ. มาตรา 249 วรรคหนึ่ง