คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ข้าราชการ

อย่างไรไม่เรียกว่าเป็นสัญญาที่ขัดต่อกฎหมาย สัญญาที่มีข้อความตกลงให้สินจ้างรางวัลแก่ข้าราชการในการทีให้ขายที่ดินเพื่อทำเหมืองแร่ โดยปรากฎว่าข้าราชการผู้นั้นได้ทำในเวลาพักผ่อนราชการ แลราชการที่ทำก็ไม่เกี่ยวเนื่องกับหน้าที่ราชการในการทำเหมืองแร่ดังนี้ หาเรียกว่าเป็นสัญญาที่ขัดต่อกฎหมายหรือพระราชบัญญัติระเบียบราชการพลเรือนไม่

ข้าราชการเบิกเงินค่าเช่าบ้านจากรัฐบาล แล้วยักยอกเอาเป็นประโยชน์ส่วนตัวเสียมีผิดตาม ม.314 ไม่ใช่ ม.131

ศาลมีอำนาจพิจารณาคดีที่ฟ้องนายกรัฐมนตรีแลข้าราชการ+ในเรื่องหาว่าทำผิด ผู้มีอำนาจในราชการมีคำสั่งโดยสุจริตให้ไล่ผู้ใดออกจากราชการโดยมีมลทินเกี่ยวกับการขบถนั้น ศาลไม่จำต้องวินิจฉัยว่าเป็นการนอกเหนือพระราชบัญญัติข้าราชการพลเรือนหรือไม่ เพราะได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.คุ้มครองผู้กระทำการโดยสุจริตในการปราบขบถ พ.ศ.2476 ม.3 อยู่แล้ว

ข้าราชการทำผิดในสถานทูต สยามต่างประเทศ กฎหมายถือว่าเหมือนทำผิดในสยามประเทศ(ฎีกาที่ 1035/64)

ยึดทรัพย์ ยึดเงินเดือนไม่ได้ พ.ร.บ.วิธีพิจารณาความแพ่ง พ.ศ. 2473 ม.8 นโยบายรัฐบาล

กรรมเปนเครื่องชี้เจตนา จำเลยเปนข้าราชการยังไม่เคยรับอาญามาแต่ก่อน เมื่อทำผิดศาลยกเปนเหตุรอการลงอาญาได้

เสมียนตรารับเงินค่าจ้างเขียนคำร้องขออนุญาตซื้อปืน ยังไม่มีผิด

เงินประจำตำแหน่งเป็นเงินที่ทางราชการจ่ายให้แก่ข้าราชการขณะดำรงตำแหน่งตามที่ระบุ ส่วนเงินค่าตอบแทนเหมาจ่ายแทนการจัดหารถประจำตำแหน่งข้าราชการ เป็นเงินที่ทางราชการจ่ายให้แก่ข้าราชการผู้มีสิทธิได้รับรถประจำตำแหน่งได้รับในลักษณะคงที่แน่นอนเช่นเดียวกับเงินเดือนและเป็นรายเดือน จึงเป็นรายได้อื่นในลักษณะเดียวกันกับเงินเดือนของข้าราชการ ชึ่งไม่อยู่ในความรับผิดแห่งการบังคับคดีตาม ป.วิ.พ. มาตรา 286 (2) โจทก์ย่อมขอบังคับคดีไม่ได้

โจทก์พยายามปฏิเสธว่าโจทก์ไม่เคยต้องโทษจำคุกมาก่อน โดยไม่มีการหยิบยกข้อเท็จจริงที่แสดงว่าโจทก์เคยต้องโทษจำคุกมาก่อนและได้พ้นโทษแล้ว เข้าเงื่อนไขหรือองค์ประกอบตาม พ.ร.บ.ล้างมลทินฯ ขึ้นอ้างเป็นประโยชน์แก่ตนต่อคณะกรรมการฯ ผู้แทนจำเลยที่ 1 ในระหว่างสอบสวนคุณสมบัติของโจทก์ เมื่อโจทก์ไม่เคยอ้างข้อเท็จจริงดังกล่าวต่อคณะกรรมการฯ ผู้แทนจำเลยที่ 1 คณะกรรมการฯ ผู้แทนจำเลยที่ 1 จึงไม่ทราบและไม่ได้นำ พ.ร.บ.ล้างมลทินฯ ดังกล่าวมาประกอบการพิจารณาให้ กรณีจึงหาเป็นความผิดของคณะกรรมการฯ ผู้แทนจำเลยที่ 1 ไม่ มติของคณะกรรมการฯ ผู้แทนจำเลยที่ 1 จึงชอบแล้ว

ตามมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 7 เมษายน 2547 ที่เห็นชอบให้กำหนดขอบเขตสภาพการจ้างเกี่ยวกับการเงินตามมาตรา 13 (2) แห่ง พ.ร.บ.แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ.2543 ที่รัฐวิสาหกิจแต่ละแห่งสามารถดำเนินการได้เองเมื่อคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจให้ความเห็นชอบแล้ว เป็นเพียงการให้อำนาจคณะกรรมการรัฐวิสาหกิจแต่ละแห่งในการปรับปรุงค่าจ้าง การกำหนดอัตราค่าจ้างแรกบรรจุ อัตราค่าจ้างขั้นต่ำขั้นสูงของลูกจ้างทุกตำแหน่งเท่านั้น หาได้มีมติให้ปรับขึ้นอัตราเงินเดือนค่าจ้างของพนักงานลูกจ้างรัฐวิสาหกิจไม่ ดังนั้นโรงงานยาสูบโดยคณะกรรมการอำนวยการโรงงานยาสูบจึงไม่อาจอ้างมติคณะรัฐมนตรีมามีมติและคำสั่งเลื่อนขั้นเงินเดือนให้โจทก์ทั้งแปดร้อยหกเป็นกรณีพิเศษ คนละ 1 ขั้นได้ การเลื่อนขั้นเงินเดือนของโจทก์ทั้งแปดร้อยหกจึงต้องตกอยู่ภายใต้ระเบียบโรงงานยาสูบ กระทรวงการคลังว่าด้วยการเลื่อนขั้นเงินเดือนพนักงานยาสูบ พ.ศ.2520 ซึ่งกำหนดให้การเลื่อนขั้นเงินเดือนประจำปีให้เลื่อนตั้งแต่วันที่ 1 ของเดือนแรกของปีที่ได้เลื่อน อันได้แก่วันที่ 1 ตุลาคมของปีงบประมาณภายใต้วงเงินงบประมาณประเภทเงินเดือนที่ได้รับอนุมัติไว้ในแต่ละปี ดังนั้น คำสั่งที่ให้เลื่อนขั้นเงินเดือนโจทก์ทั้งแปดร้อยหกคนละ 1 ขั้น ให้มีผลในวันที่ 7 เมษายน 2547 จึงขัดต่อระเบียบดังกล่าว ย่อมไม่มีผลใช้บังคับ แม้คณะกรรมการอำนวยการโรงงานยาสูบจะมีคำสั่งให้ปรับเงินเดือนของโจทก์ทั้งแปดร้อยหกไปแล้วอันอาจมีลักษณะเป็นการเปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างที่เป็นคุณแก่โจทก์ทั้งแปดร้อยหกมากกว่าก็ตาม แต่สภาพการจ้างที่เป็นคุณแก่ลูกจ้างยิ่งกว่าซึ่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้โดยพลการนั้นต้องเป็นสภาพการจ้างที่เกิดขึ้นโดยชอบเท่านั้น เมื่อคำสั่งเลื่อนขั้นเงินเดือนแก่โจทก์ทั้งแปดร้อยหกไม่ชอบตามระเบียบข้างต้น โจทก์ทั้งแปดร้อยหกจึงไม่มีสิทธิได้รับการปรับอัตราเงินเดือนเพิ่มขึ้น