คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
การนำสืบพยาน

เมื่อจำเลยกล่าวอ้างว่าหนังสือสัญญายืมเงินที่โจทก์ฟ้องเป็นเอกสารปลอมบางส่วนคือส่วนที่ระบุจำนวนเงินที่กู้ยืมนั้น จำเลยย่อมมีสิทธินำพยานบุคคลมาสืบประกอบข้ออ้างของตนได้ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94 วรรคท้าย รูปคดีหาใช่เป็นเรื่องสืบเปลี่ยนแปลงแก้ไขข้อความในเอกสารอันต้องห้ามตามมาตรา94 วรรค(ข) ไม่

ฟ้องเรียกเงินกู้ จำเลยต่อสู้ว่าไม่เคยกู้เงิน ไม่เคยทำสัญญากู้พิมพ์ลายนิ้วมือให้โจทก์โดยตรงตามเอกสารท้ายฟ้อง โจทก์ทำปลอมขึ้น เอกสารท้ายฟ้องไม่ถูกต้องทั้งหมดและไม่สมบูรณ์ ดังนี้ เป็นข้อต่อสู้กำกวม คล้ายกับจะให้เข้าใจว่าจำเลยไม่ได้พิมพ์ลายนิ้วมือให้โจทก์ เมื่อสืบพยานจำเลย ศาลชั้นต้นสืบพยานจำเลย 5 ปากว่าจำเลยกู้เงินนายหยิบลงลายมือชื่อให้ในกระดาษเปล่า จำเลยทราบว่านายหยิบให้ลายพิมพ์นิ้วมือแก่โจทก์ จำเลยขอสืบพยานต่อไป ศาลไม่อนุญาตให้สืบ เป็นการชอบแล้ว

ทำสัญญาประนีประนอมกันว่าจะโอนที่ดินบ้านเรือนให้เขาครั้นเขาฟ้องขอให้บังคับตามสัญญาประนีประนอมนั้น กลับต่อสู้ว่า สัญญาประนีประนอมนั้นมีเงื่อนไข และจะขอสืบพยานว่าสัญญานั้นมีเงื่อนไขซึ่งตัวสัญญาประนีประนอมยอมความนั้น หามีปรากฏว่ามีเงื่อนไขไว้ไม่ ดังนี้ เป็นการนำสืบแก้ไขเพิ่มเติมข้อความในเอกสารต้องห้ามไม่ให้สืบตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 94

ถ้าคู่ความที่ต้องนำพยานมาสืบพายหลังมิได้ถามค้านพยานของคู่ความฝ่ายที่นำสืบก่อนเสียไนเวลาที่พยานเบิกความตาม ป.ม.วิธีพิจารนาแพ่ง ม. 89 วัค 1 ต่อมากลับนำพยานของตนมาสืบถึงข้อความดังกล่าวนั้นเช่นนี้ คู่ความฝ่ายที่สืบพยานก่อนต้องคัดค้านเสียตาม ม. 89 วัค 2 มิฉะนั้นสาลรับฟังคำพยานนั้นได้.
พรึติการน์ที่ถือว่าผู้ได้ลาภงอกจากการฉ้อฉลรู้เท่าถึงข้อความจึงอันเปนทางไห้เจ้าหนี้ต้องเสียเปรียบ.
ดีกาที่ 729/2478

โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชำระหนี้กู้ยืมเป็นต้นเงินและดอกเบี้ยรวมเป็นเงินจำนวนแน่นอน เมื่อจำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและไม่มาศาลในวันนัดพิจารณา ส่วนจำเลยที่ 2 ขาดนัดพิจารณา การที่โจทก์แถลงขอส่งหนังสือรับรองและหนังสือมอบอำนาจแทนการสืบพยานและศาลอนุญาตถือได้ว่าเป็นการให้โจทก์ส่งพยานเอกสารตามที่ศาลเห็นว่าจำเป็นแทนการสืบพยาน เอกสารดังกล่าวจึงรับฟังเป็นพยานหลักฐานได้โดยไม่จำต้องมีพยานบุคคลมาสืบประกอบ
จำเลยที่ 2 ปฏิเสธฟ้องโจทก์ว่า ฟ้องโจทก์ขาดอายุความ 1 ปี ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1754 จำเลยที่ 2 ต้องแสดงโดยชัดแจ้งด้วยว่าอายุความ 1 ปี นับแต่วันใดและโจทก์นำคดีมาฟ้องเมื่อพ้นกำหนดอายุความนั้นแล้วอย่างไร การที่จำเลยที่ 2 ให้การว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความตาม ป.พ.พ. มาตรา 1754 เนื่องจากสิทธิและหน้าที่ตามสัญญาค้ำประกันตกเป็นมรดกของ ศ. ตั้งแต่ถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 2540 โจทก์ไม่ได้ใช้สิทธิฟ้องร้องตามสัญญาค้ำประกันภายใน 1 ปี นับถึงวันฟ้องสิทธิเรียกร้องของโจทก์จึงขาดอายุความนั้น จำเลยที่ 2 มิได้ระบุวันที่โจทก์รู้หรือควรได้รู้ถึงความตายของ ศ. ซึ่งเป็นวันเริ่มต้นนับอายุความว่าเป็นวันที่เท่าใด จึงไม่ชัดแจ้งว่าอายุความเริ่มนับเมื่อวันที่เท่าใดและโจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อพ้นกำหนดอายุความแล้วจริงหรือไม่ จำเลยที่ 2 จะอนุมานเอาจากข้อเท็จจริงที่ได้จากพยานหลักฐานของโจทก์ว่าโจทก์รู้หรือควรได้รู้ถึงการตายของ ศ. ว่าเป็นวันใดก็ไม่ได้เพราะเป็นข้อเท็จจริงที่จำเลยที่ 2 จะต้องแสดงโดยชัดแจ้งในคำให้การ คำให้การของจำเลยที่ 2 จึงไม่ชอบด้วยกฎหมายและไม่เป็นประเด็นข้อพิพาทว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่