คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
เฉพาะตัว

การเช่าทรัพย์สินนั้น ปกติฝ่ายผู้ให้เช่าย่อมเพ่งเล็งถึงคุณสมบัติของผู้เช่าว่าจะสมควรได้รับความไว้วางใจในการใช้ทรัพย์ที่เช่าและในการดูแลรักษาทรัพย์ที่เช่าหรือไม่ ฉะนั้นสิทธิของผู้เช่าจึงมีสภาพเป็นการเฉพาะตัว เมื่อผู้เช่าตาย สัญญาเช่าก็เป็นอันระงับ ไม่ตกทอดไปยังทายาท

ในคดีอาญาเมื่อศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ปล่อยตัวจำเลยไป โจทก์อุทธรณ์แต่ส่งสำเนาอุทธรณ์ให้จำเลยได้คนเดียว จำเลยอีกคนหนึ่งส่งสำเนาอุทธรณ์ให้ไม่ได้นั้น ศาลอุทธรณ์ชอบที่จะพิจารณาคดีฉะเพาะตัวจำเลยที่รับอุทธรณ์แล้วต่อไป ไม่ควรจะสั่งจำหน่ายคดีชั่วคราวเสียทั้งหมด ถ้าศาลอุทธรณ์สั่งจำหน่ายคดีเสียทั้งสองคน ศาลฎีกามีอำนาจที่จะพิพากษาให้ศาลอุทธรณ์รับพิจารณาคดีฉะเพาะตัวจำเลยที่รับอุทธรณ์แล้วต่อไปได้

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยใช้ราคาที่ดินที่ค้างชำระและอ้างว่าจำเลยทำหนังสือแสดงการรับใช้เงินไว้ให้ แต่หนังสือนั้นกลับมีข้อความว่าจำเลยได้รับเงินจากโจทก์ดังนี้ โจทก์ต้องแพ้คดี
จำเลยคนหนึ่งแถลงรับตามฟ้องของโจทก์แต่จำเลยอื่นไม่ได้ยอมรับตามนั้นด้วย ดังนี้ คำแถลงรับนั้นไม่ผูกพันจำเลยอื่น

เหตุไนลักสนะคดี
จำเลยผู้มิได้อุธรน์คำพิพากสา ถ้าการกะทำผิดมิไช่เหตุไนลักสนะคดี ก็ย่อมไม่ได้รับผลตามมาตรา 213 ป.ว.อ.

ไปด้วยกันหลายคนมุ่งจะไปทำร้ายคนคนหนึ่งขณะทำร้ายมีคนออกมาห้ามจึงฟันผู้ห้ามตายอันเป็นการเกิดขึ้นโดยปัจจุบันทันด่วน และคดีไม่มีเหตุผลใดพึงสันนิษฐานว่าสมคบกันเพื่อใช้กำลังทำร้ายผู้ขัดขวางด้วยเช่นนี้ คนอื่นไม่มีผิดฐานทำร้ายผู้ห้ามด้วย การชัณสูตรพลิกศพนั้นเมื่อมีปลัดอำเภอและแพทย์ประจำตำบลเป็นผู้ชัณสูตรก็มาเบิกความรับรองในชัณสูตรนั้นด้วยแล้ว การที่แพทย์ผู้ทำการชัณสูตรมิได้มาเบิกความด้วย ไม่ทำให้การชัณสูตรพลิกศพนั้นเสียไป

ผู้ที่อยู่ในวงการพะนันด้วยแม้จะไม่ปรากฎว่าเป็นผู้ลงมือเล่น กฎหมายก็สันนิษฐานว่าเป็นผู้เล่นด้วย ประมวลแพ่ง ฯ ม.291 ม.296 สินบนนำจับ สินบนนำจับที่กฎหมายให้จำเลยใช้แก่ผู้นำจับนั้นเป็นความรับผิดส่วนตัว จำเลยหาต้องร่วมกันรับผิดไม่ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192 อำนาจศาลอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ไม่มีอำนาจลงโทษจำเลยผู้ที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ขอให้ลงโทษ

ค่าขาดไร้อุปการะเป็นหนี้ที่สามารถแบ่งแยกเป็นส่วนของโจทก์แต่ละคน โดยโจทก์ทั้งสองสามารถฟ้องเรียกเฉพาะส่วนของตนโดยลำพังได้ ทุนทรัพย์ที่พิพาทในชั้นฎีกาจึงต้องถือตามจำนวนค่าขาดไร้อุปการะที่โจทก์แต่ละคนมีสิทธิเรียกร้องจากจำเลย ทุนทรัพย์ที่พิพาทในชั้นฎีกาของโจทก์ทั้งสองแต่ละคนไม่เกินสองแสนบาท ย่อมต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตาม ป.วิ.พ. มาตรา 248 วรรคหนึ่ง (เดิม) ซึ่งเป็นกฎหมายที่ใช้บังคับขณะที่โจทก์ทั้งสองยื่นฟ้อง การที่จำเลยฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์ภาค 3 กำหนดให้จำเลยชำระค่าขาดไร้อุปการะแก่โจทก์ทั้งสองเป็นระยะเวลา 18 ปี นานเกินไปไม่เหมาะสมกับความเสียหาย ถือว่าเป็นการโต้แย้งดุลพินิจของศาลอุทธรณ์ภาค 3 ในการรับฟังพยานหลักฐาน เป็นฎีกาในข้อเท็จจริงจึงต้องห้ามตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายดังกล่าว ที่ศาลชั้นต้นรับฎีกาของจำเลยมานั้น จึงเป็นการไม่ชอบ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย