คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
บทหนัก

พรบยาเสพย์ติดให้โทษ พ.ศ.2465 ม.23(ข) , 26 จำเลยเคยถูกลงโทษฐานมียาเสพติดให้โทษครั้งหนึ่งแล้วมากระทำผิดเช่นนั้นอีกภายใน 5 ปีต้องลงโทษจำเลยตาม ม.26 แห่ง พรบยาเสพติดให้โทษ ซึ่งเป็นบทกฎหมายพิเศษ จะนำ ม.72 แห่งกฎหมายอาญามาใช้เพิ่มโทษจำเลยมิได้และในกรณีเช่นนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องกระทำผิดกฎหมายหลายบทตาม ม.70 แห่งกฎหมายอาญา

ใช้กำลังฉุดคร่าหญิงไปในบ้านแล้วปิดประตูห้องกระทำอนาจารแก่หญิงมีผิดตาม ม.270-276 แต่เป็นกรรมอันเดียวละเมิดกฎหมายหลายบท ต้องลงโทษในบทที่หนักตาม ม.276 ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.218
ศาลเดิมลงโทษจำเลย 2 กะทงศาลอุทธรณ์แก้ว่าเป็นความผิดกะทงเดียว เป็นแก้มาก

ตั้งโป๊ะจับปลาโดยไม่ได้เสียค่าที่แลค่าเครื่องมือเป็นผิดตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ ม.18 และ 19 แต่ ม.19 เป็นบทหนักต้องลงโทษตาม ม.19 บทเดียว การที่ศาลบังคับให้จำเลยใช้เงินค่าสินบนนำจับตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำนั้น ถ้าจำเลยไม่ใช้ต้องจำแทนเหมือนเงินค่าพินัยธรรมดา

จำเลยจับปลาด้วยเครื่องมือโดยไม่ได้รับอนุญาต และทำการจับในที่ไม่มีอำนาจในคราวเดียวกัน จำเลยต้องมีความผิด 2 บท มาตรา 18 และ 19 แห่ง พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ แต่ต้องลงอาญาตามบทหนักคือมาตรา 19 ดุลยพินิจ การปรับและการริบทรัพย์ที่ใช้ในการกระทำผิดเพียงไรเท่าไรนั้นอยู่ในดุลยพินิจของศาล

เมื่อฟ้องโจทก์อ้างบทขอให้ลงโทษจำเลยในบทที่เบา แม้โจทก์บรรยายข้อความในฟ้องชัดเจน ซึ่งอาจจะลงโทษจำเลยในบทที่หนักได้ ศาลจะสันนิษฐานว่าโจทก์ประสงค์จะขอให้ลงโทษตามบทที่หนักหาได้ไม่ เว้นแต่โจทก์ขอผิดบทอันเกิดแต่เข้าใจผิดหรือหลงลืม

ทำการปล้นโดยฆ่าเจ้าทรัพย์ตายแล้วเก็บเอาทรัพย์ไปมีผิดตาม ม.250 ข้อ 5 ไม่ใช่ข้อ 6 ถ้าผิดตามมาตรา 301 ตอน 3 กรณีเช่นนี้ศาลลงโทษจำเลยตามบทที่หนักฐานฆ่าคนตามมาตรา 250 ข้อ 5

เงื้อขวานเข้ามาจะฟันเขาแต่เขาถลันเข้าไปป้องกันไว้ได้เป็นการกระทำที่เห็นได้ว่าถ้าถูกก็มีบาดแผล จำเลยต้องมีผิดตามมาตรา 254-60 การกระทำเป็นการเลมิดกฎหมายหลายบทศาลลงโทษตามบทหนัก พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ พ.ศ.2461 ม.3 แก้มาก ศาลเดิมลงโทษตาม ม.338 ให้ปรับ 40 บาทศาลอุทธรณ์แก้ลงโทษตามมาตรา 254 -60 ให้จำคุก 1 ปี 6 เดือนเป็นแก้ไขมาก ฎีกาข้อเท็จจริงได้

พฤตติการณ์ที่เรียกว่าเป็นการกระทำในวาระเดียวกันเข้าไปในเล้าทำให้สุกรตายในเล้าแล้ว เอาไปเป็นความผิดกะทงเดียว พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ พ.ศ.2461 ม.3 แก้น้อย ศาลเดิมจำคุก 1 ปี 6 เดือน ศาลอุทธรณ์ลดฐานปราณีคงจำคุก 1 ปี เป็นแก้น้อยฎีกาไม่ได้ดุลยพินิจ การลดโทษเป็นดุลยพินิจของศาลและไม่ใช่ข้อกฎหมาย

โจทก์กล่าวในฟ้องแสดงความประสงค์จะให้ลงโทษจำเลยคนใดในความผิดชนิดใดแล้ว ศาลลงโทษไม่เกินคำขอปัญหากฎหมาย

การกระทำที่จะเป็นความผิดตาม พ.ร.บ.ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.2551 มาตรา 78 ประกอบมาตรา 25 วรรคหนึ่ง และมาตรา 81 ประกอบมาตรา 47 วรรคหนึ่ง ผู้กระทำความผิดต้องมีหน้าที่นำภาพยนตร์และวีดิทัศน์ที่จะนำออกฉาย ให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายในราชอาณาจักรไปผ่านการตรวจพิจารณาและได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดิทัศน์ก่อน แต่โจทก์มิได้บรรยายฟ้องให้เห็นว่าจำเลยเป็นผู้มีหน้าที่ดังกล่าว การกระทำของจำเลยตามที่โจทก์บรรยายฟ้องย่อมไม่อาจเป็นการฝ่าฝืนมาตรา 25 วรรคหนึ่ง และมาตรา 47 วรรคหนึ่ง อันจะเป็นความผิดตามมาตรา 78 และมาตรา 81 ได้ ฟ้องของโจทก์ในความผิดฐานนี้จึงเป็นฟ้องที่ไม่ชอบ แม้จำเลยให้การรับสารภาพ ก็ไม่อาจพิพากษาลงโทษจำเลยในข้อหาความผิดฐานนี้ได้
โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยทำซ้ำ ดัดแปลง โดยผลิตแผ่นดีวีดี วีซีดี และเอ็มพี 3 งานดนตรีกรรม ภาพยนตร์ วีดิทัศน์ สิ่งบันทึกเสียง และโสตทัศนวัสดุของผู้เสียหายทั้งยี่สิบสี่โดยละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้เสียหายทั้งยี่สิบสี่ แล้วนำออกขาย เสนอขาย และมีไว้เพื่อขายแก่บุคคลทั่วไปอันเป็นการกระทำเพื่อแสวงหากำไรในทางการค้า โดยจำเลยรู้อยู่แล้วว่างานดังกล่าวเป็นงานที่ทำขึ้นโดยละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้เสียหายทั้งยี่สิบสี่และโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เสียหายทั้งยี่สิบสี่ เมื่อจำเลยให้การรับสารภาพ จำเลยจึงมีความผิดตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 มาตรา 69 วรรคสอง ประกอบมาตรา 27 (1) และ 28 (1) กับความผิดตามมาตรา 70 วรรคสอง ประกอบมาตรา 31 (1) คดีนี้โจทก์บรรยายฟ้องรวมกันมาในข้อเดียวกัน แสดงว่าโจทก์ประสงค์จะให้ลงโทษเป็นกรรมเดียว จึงเป็นการกระทำกรรมเดียวผิดต่อกฎหมายหลายบท ต้องลงโทษตามมาตรา 69 วรรคสอง ประกอบมาตรา 27 (1) และ 28 (1) ซึ่งเป็นกฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุด ตาม ป.อ. มาตรา 90 ที่ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา 70 วรรคสอง ประกอบมาตรา 31 (1) เท่านั้น ไม่ถูกต้อง