คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ชกต่อย

จำเลยกับผู้ตายได้ชกต่อยกันเนื่องจากทะเลาะกันในการเล่นการพนัน มีคนห้ามจึงเลิกรากันไป หลังจากนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง จำเลยกับผู้ตายได้พบกันอีกและต่างเดินเข้าหากัน. ผู้ตายใช้เหล็กแหลมแทงจำเลย จำเลยใช้มือปัดและใช้อาวุธมีดปลายแหลมแทงผู้ตาย 1 ทีถูกที่อกแล้วทิ้งมีดหลบหนีไป ผู้ตายถึงแก่ความตาย ดังนี้พฤติการณ์ดังกล่าวเป็นกรณีที่จำเลยกับผู้ตายต่างสมัครใจเข้าวิวาททำร้ายซึ่งกันและกัน จำเลยจะอ้างว่าการกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวโดยชอบด้วยกฎหมายหาได้ไม่

การที่จำเลยกับผู้เสียหายกอดปล้ำฟัดเหวี่ยงพลิกไปพลิกมาเพื่อแย่งมีดกันนั้น อาจเป็นเหตุให้มีดที่แย่งกันซึ่งเป็นมีดปลายแหลมแทงเข้าไปที่สะบักซ้ายด้านหลังของผู้เสียหายโดยจำเลยไม่มีเจตนาแทงได้ กรณีไม่อาจสันนิษฐานให้เป็นผลร้ายแก่จำเลยเหตุที่เกิดขึ้นผู้เสียหายเป็นฝ่ายที่ ท้าจำเลยให้ต่อยกันก่อน มีดที่แย่งกันก็เป็นมีดของผู้เสียหายที่ผู้เสียหายหยิบขึ้นมาเพื่อใช้แทงจำเลยก่อนฟังไม่ได้ว่าจำเลยใช้มีดแทงผู้เสียหาย คงฟังได้เพียงว่าจำเลยชกต่อยผู้เสียหาย ซึ่งเป็นความผิดตาม ป.อ. ม.391 เท่านั้น

จำเลยกับผู้ตายไม่เคยมีสาเหตุกันมาก่อน เหตุเกิดเพราะต่างคนต่างเมาสุราแล้วชกต่อยทำร้ายกัน จำเลยแทงผู้ตายในที่มืดเพียงทีเดียวขณะชกต่อย ติดพันกันอยู่โดยไม่มีโอกาสเลือกแทง แต่บังเอิญถูกที่สำคัญผู้ตายจึงถึงแก่ความตายจำเลยจึงมีความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตาม มาตรา 290

ป. กับจำเลยโต้เถียงกัน แล้วจำเลยถูก ป. กับพวกรุมชก ส.ถือฆ้อนเข้าช่วยป. จำเลยยิงส.1 นัดถูกต้นคอและใบหูขวา เป็นป้องกันสมควรแก่เหตุ

ผู้ตายกับจำเลยวิวาทชกต่อยกัน แล้วผู้ตตายเอาไม้ตีจำเลย ต่อมาจำเลยจึงเอาปืนไปยิงผู้ตายตายดังนี้ เป็นกรณีเกิดจากการสมัครเข้าวิวาทกัน ในมูลเดิมแล้ว ฝ่ายใดจะอ้างว่าถูกยั่วโทษะ ไม่ได้

ผู้ตายกับจำเลยวิวาทชกต่อยกัน แล้วผู้ตายเอาไม้ตีจำเลยต่อมาจำเลยจึงเอาปืนไปยิงผู้ตายตายดังนี้เป็นกรณีเกิดจากการสมัครเข้าวิวาทกัน ในมูลเดิมแล้วฝ่ายใดจะอ้างว่าถูกยั่วโทสะ ไม่ได้

ต่างสมัครใจเข้าวิวาทชกต่อยกันไม่ถึงบาดเจ็บไม่มีผิดตาม ม.338 (3) อ้างฎีกาที่ 972/2478

ต่างสมัครใจเข้าวิวาทชกต่อยกันไม่ถึงบาดเจ็บ ไม่มีผิดตามมาตรา 338 ข้อ 3
มาตรา 338 ข้อ 3 เป็นบทลงโทษการทำร้ายโดยไม่มีการวิวาทต่อสู้กัน

จำเลยชกต่อยพะยานในศาลขณะที่ผู้พิพากษายังไม่ได้ออกนั่งพิจารณา ไม่เรียกว่าเป็นการดูถูกหรือหมิ่นประมาทศาลตาม พ.ร.บ.วิธีพิจารณาความแพ่ง ม.136

ในคดีเกิดเหตุจำเลยร่วมกับพวกทำร้ายผู้ตายโดยใช้กำลังชกต่อย แม้จำเลยจะไม่มีส่วนร่วมในการฆ่าผู้ตายซึ่งเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นในภายหลัง แต่จำเลยก็ยังต้องรับผิดในการกระทำของตน อย่างไรก็ตามจากทางนำสืบของโจทก์ไม่ได้ความว่าการที่จำเลยชกต่อยผู้ตายเป็นเหตุให้ผู้ตายเกิดอันตรายแก่การหรือจิตใจอย่างไร ทั้งตามรายงานการชันสูตรพลิกศพผู้ตาย ก็ระบุว่าผู้ตายมีเพียงบาดแผลลักษณะถูกฟันและแทงด้วยวัตถุของแข็งมีคมที่บริเวณใต้ราวนมข้างซ้าย 1 แผล กับที่ด้านข้างแขนซ้ายท่อนบนเหนือข้อศอก 1 แผลเท่านั้น ไม่ปรากฏว่าผู้ตายมีบาดแผลอื่นที่น่าเชื่อว่าเกิดขึ้นจากการถูกจำเลยชกต่อยอีก เช่นนี้จำเลยจึงมีความผิดเพียงฐานใช้กำลังทำร้ายผู้อื่น โดยไม่ถึงกับเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจตาม ป.อ. มาตรา 391 ซึ่งแม้ศาลมีอำนาจลงโทษจำเลยได้ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 192 วรรคท้าย แต่การจะลงโทษจำเลยตามที่ได้ความจากทางพิจารณาก็จะต้องพิจารณาว่าคดีขาดอายุความหรือไม่ด้วย ซึ่งความผิดตาม ป.อ. มาตรา 391 มีอัตราโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือนจึงมีอายุความหนึ่งปีตาม ป.อ. มาตรา 95 (5) จำเลยกระทำความผิดเมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2536 โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 27 กันยายน 2544 เป็นเวลาเกินกว่าหนึ่งปีแล้ว คดีจึงขาดอายุความ ไม่อาจลงโทษจำเลยได้ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 185 วรรคหนึ่ง