คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
เชื่อ

จำเลยที่ 2 ผู้จัดการเหมืองแร่ของจำเลยที่ 1 สั่งซื้อสินค้าพิพาทจากโจทก์นำไปใช้ในกิจการเหมืองแร่ของจำเลยที่ 1 แม้จำเลยที่ 2 จะทำเกินอำนาจตัวแทน แต่การซื้อขายระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ 1 ก็ไม่เคยมีหนี้สินติดค้างกันมาก่อน การซื้อขายสินค้าพิพาทนี้มีมูลเหตุทำให้โจทก์ซึ่งเป็นบุคคลภายนอกเชื่อว่าจำเลยที่ 2 มีอำนาจสั่งซื้อสินค้าพิพาทได้ภายในขอบอำนาจ จำเลยที่ 1 จึงต้องรับผิดชำระราคาสินค้าพิพาทให้แก่โจทก์ ส่วนเรื่องที่จำเลยที่ 2 ปฏิบัติผิดระเบียบของจำเลยที่ 1 เป็นเรื่องภายในที่จะต้องไปว่ากล่าวกันเอง หาเกี่ยวข้องกับโจทก์ไม่

แม้หากสถานที่เกิดเหตุจะอยู่ในเขตอำนาจของศาลจังหวัดพัทลุงแต่พฤติการณ์แห่งคดีเป็นกรณีที่โจทก์เชื่อว่าความผิดเกิดขึ้นในเขตอำนาจของศาลจังหวัดสงขลา ศาลจังหวัดสงขลาย่อมมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีดังกล่าวให้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 22 วรรคแรก

จำเลยเพียงแต่ทำนายดวงชะตาแก่ผู้เสียหายว่า ผู้เสียหายกำลังมีเคราะห์ให้สะเดาะเคราะห์โดยเสียเงินค่ายกครูให้แก่จำเลยหาใช่เป็นการขู่เข็ญตามความหมายของมาตรา 337 แห่งประมวลกฎหมายอาญาไม่ดังนั้น แม้จะฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยพูดขู่ว่าถ้าไม่ให้เงินจะให้พ่อปู่มาทำอันตรายผู้เสียหายทางไสยศาสตร์และผู้เสียหายยอมให้เงิน ก็เป็นเรื่องที่ผู้เสียหายเชื่อตามคำทำนายว่าจะมีเคราะห์ มิใช่เพราะกลัวคำขู่เข็ญของจำเลย การกระทำของจำเลยไม่เป็นความผิดฐานกรรโชก.

พ่อค้าขายสลากกินแบ่งรัฐบาล ซื้อเชื่อสลากกินแบ่งจากสำนักงานสลากกินแบ่งรัฐบาลไปขายต่อ แม้ว่าการซื้อสลากกินแบ่งจะเป็นการซื้อขาดจากสำนักงานสลากกินแบ่งรัฐบาล ก็มีอายุความฟ้องร้อง 5 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 165 (5) และ 165 วรรคสุดท้าย.

ถึงแม้จะวินิจฉัยว่าใบเสร็จรับเงินค่าใบอนุญาตเร่ขายไม่ใช่เป็นใบอนุญาตให้ทำการเร่ขายได้ก็ดี แต่ข้อเท็จจริงซึ่งศาลฎีกาจำต้องถือตามคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์คือ จำเลยเชื่อโดยสุจริตว่าเป็นใบอนุญาตให้เร่ขายได้แล้วเช่นนี้ จึงย่อมเอาผิดแก่จำเลยหาได้ไม่

จำเลยฟันผู้ตายที่โคนขา โดยเชื่อว่าอยู่คงกะพันชาตรี และฟันแต่เพียงผู้เดียว ผู้ตายถึงแก่ความตาย เช่นี้ ถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่มีเจตนาฆ่าผู้ตาย มีความผิดตามมาตรา 251

จำเลยฟันผู้ตายที่โคนขา โดยเชื่อว่าอยู่คงกะพันชาตรีและฟันแต่เพียงทีเดียว ผู้ตายถึงแก่ความตาย เช่นนี้ถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่มีเจตนาฆ่าผู้ตาย มีความผิดตามมาตรา 251

ความผิดฐานแจ้งความเท็จตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 118นั้น มีหลักเกณฑ์สำคัญอยู่ประการหนึ่งว่าผู้แจ้งได้รู้อยู่แล้วว่า ความที่เอาไปแจ้งนั้นเป็นความเท็จ ฉะนั้นเมื่อจำเลยเอาความไปแจ้งแก่เจ้าพนักงาน ตามที่จำเลยเชื่อว่าเป็นความจริงแล้ว จำเลยก็ไม่มีความผิดตามมาตรา118

จะยกเอาความไม่รู้กฎหมายมาแก้ตัวไม่ได้ ตามมาตรา45 นั้นใช้เฉพาะกรณีที่การกระทำนั้นเป็นความผิดแล้ว
แจ้งความต่อเจ้าพนักงานว่าผู้ตายไม่มีทายาทโดยเชื่อตามที่ทนายบอกว่า ผู้มีชื่อไม่ใช่ทายาทซึ่งความจริงเขาเป็นทายาท ศาลล่างชี้ขาดว่า จำเลยไม่มีเจตนาแจ้งความเท็จนั้นเป็นการวินิจฉัยข้อเท็จจริง และไม่ขัดต่อกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 45

ฆ่าคนตายโดยเชื่อว่าเขามีคาถาอาคมทำให้บุตร์ของตัวตายดังนี้ มีผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา