คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1046-1047/2493

ยอดลานในป่าแม้จะมีผู้ได้รับอนุญาตจากกรมป่าไม้ให้ตัดก็ยังเป็นของป่าอยู่ หาใช่เป็นของผู้ได้รับอนุญาตนั้นไม่ ผู้ใดไปลักตัดยอดลานนั้นไป จึงยังไม่มีผิดฐานลักทรัพย์

คดี 2 สำนวนนี้ โจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ 2 ถึงที่ 6 ในสำนวนที่หนึ่งและจำเลยที่ 1, 2 ในสำนวนที่ 2 สมคบกันลักตัดยอดลานของนางชอุ่ม จำเลยที่ 1 ในสำนวนที่หนึ่งเป็นผู้ใช้ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา มาตรา 293, 63, 64

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่า ยอดลานในป่าซึ่งเป็นของป่าไม่เป็นทรัพย์ของนางชอุ่ม พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกา เห็นว่า คดีได้ความว่านางชอุ่มได้รับอนุญาตจากกรมป่าไม้ให้ตัดยอดลานในป่ามะนาวหวานจังหวัดลพบุรี นางถนิมได้รับอนุญาตให้ตัดยอดลานในป่าท่าริด จังหวัดสระบุรีสองตำบลนี้เขตติดต่อกันจำเลยที่ 1 เป็นบิดานางถนิม เป็นผู้แทนนางถนิมทำการตัดยอดลานในป่าที่นางถนิมได้รับอนุญาต จำเลยต่อสู้คดีว่ายอดลานที่จำเลยตัด อยู่ในป่าที่นางถนิมได้รับอนุญาต

ศาลฎีกาเห็นพ้องกับข้อวินิจฉัยของศาลล่างว่า ยอดลานยังเป็นของป่า นางชอุ่มไม่ใช่เจ้าของยอดลาน การตัดยอดลานเช่นนั้นไม่ใช่เป็นการลักทรัพย์

พิพากษายืน