คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1046-1047/2493

ยอดลานในป่าแม้จะมีผู้ได้รับอนุญาตจากกรมป่าไม้ให้ตัดก็ยังเป็นของป่าอยู่หาใช่เป็นของผู้ได้รับอนุญาตนั้นไม่ ผู้ใดไปลักตัดยอดลานนั้นไป จึงยังไม่มีผิดฐานลักทรัพย์

คดี ๒ สำนวนนี้ โจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ ๒ ถึง ที่ ๖ ในสำนวนที่หนึ่งและจำเลยที่ ๑, ๒ ในสำนวนที่ ๒ สมคบกันลักตัดยอดลานของนางชอุ่ม จำเลยที่ ๑ ในสำนวนที่หนึ่งเป็นผู้ใช้ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม. ๒๙๓, ๖๓, ๖๔

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่า ยอดลานในป่าซึ่งเป็นของป่าไม่เป็นทรัพย์ของนางชอุ่ม พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าคดีได้ความว่านางชอุ่มได้รับอนุญาตจากกรมป่าไม้ให้ตัดยอดลานในป่ามะนาวหวานจังหวัดลพบุรี นางถนิมได้รับอนุญาตให้ตัดยอดลานในป่าท่าริด จังหวัดสระบุรีสองตำบลนี้เขตต์ติดต่ดกัน จำเลยที่ ๑ เป็นบิดานางถนิม เป็นผู้แทนนางถนิมทำการตัดยอดลานในป่าที่นางถนิมได้รับอนุญาต จำเลยต่อสู้คดีว่ายอดลานที่จำเลยตัดอยู่ในป่าที่นางถนิมได้รับอนุญาต

ศาลฎีกาเห็นพ้องกับข้อวินิจฉัยของศาลล่างว่า ยอดลานยังเป็นของป่านางชอุ่มไม่ใช่เจ้าของยอดลาน การตัดยอดลานเช่นนั้นไม่ใช่เป็นการลักทรัพย์

พิพากษายืน