คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1309/2513

จำเลยกับ ห. พิพาทกันเรื่องกรรมสิทธิ์ในกระบือ 1 ตัว จึงตกลงกันให้ผู้ตายซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านดูแลรักษากระบือนั้นไว้จนกว่าศาลจะชี้ขาดว่ากระบือเป็นของใคร ผู้ตายรับกระบือไว้แล้วมอบหมายให้ ห. ดูแลแทนต่อมาจำเลยเอากระบือนั้นไป ผู้ตายและ ห. จึงไปติดตามเอาคืนจากจำเลยจำเลยไม่ยอมคืนให้เงื้อมีดหัวงอยาว 15 นิ้ว โต 2 นิ้วฟุต จะฟันผู้ตายผู้ตายเข้าแย่งมีดแต่แย่งไม่ได้ จำเลยใช้มีดนั้นฟันผู้ตาย 1 ทีถูกระหว่างไหปลาร้าซ้ายกับคอซึ่งเป็นอวัยวะสำคัญ เป็นบาดแผลยาว 15 เซ็นติเมตรกว้าง 3 เซ็นติเมตร ลึก 2 เซ็นติเมตรเส้นโลหิตใหญ่ขาด ต่อมาไม่นาน ผู้ตายก็ถึงแก่ความตาย เช่นนี้ แสดงว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย และการกระทำของจำเลยไม่เป็นการป้องกัน

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดเป็นอาวุธฟันนายถม จันทวงษ์ ผู้ใหญ่บ้านซึ่งเป็นเจ้าพนักงานผู้ปฏิบัติการตามหน้าที่ถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 289(2) และริบมีดของกลาง

จำเลยให้การรับว่าฆ่าผู้ตายจริง แต่กระทำไปเพื่อป้องกันตัวเพราะผู้ตายจะใช้ปืนยิงจำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย โดยไม่ใช่ป้องกันตัวแต่ไม่ผิดฐานฆ่าเจ้าพนักงานขณะปฏิบัติการตามหน้าที่ ลงโทษจำคุกจำเลย 15 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ลดโทษให้ 1 ใน 3เพราะคำให้การรับของจำเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาคงจำคุกจำเลย 10 ปี ริบมีดของกลาง ให้ยกคำขอให้ลงโทษตามมาตรา 289

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ก่อนเกิดเหตุ จำเลยกับนายหนูพิพาทกันเรื่องกรรมสิทธิ์ในกระบือ 1 ตัว จึงตกลงกันให้ผู้ตายซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านดูแลกระบือตัวนั้นไว้ในระหว่างที่จำเลยจะนำคดีไปฟ้องศาล ผู้ตายได้มอบหมายให้นายหนูดูแลกระบือนั้นแทนอีกทอดหนึ่ง ในวันเกิดเหตุจำเลยเอากระบือนั้นไปจากที่ ๆ นายหนูผูกไว้ให้กินหญ้า ผู้ตายกับนายหนูจึงติดตามไปเอากระบือคืนที่บ้านจำเลย จำเลยไม่ยอมคืนให้ จำเลยเงื้อมีดหัวงอยาว 15 นิ้วฟุต โต 2 นิ้วฟุตจะฟันผู้ตาย ผู้ตายเข้าแย่งมีดแต่แย่งไม่ได้ จำเลยจึงใช้มีดนั้นฟันผู้ตาย 1 ที ถูกที่ระหว่างไหปลาร้าซ้ายกับคออันเป็นอวัยวะสำคัญ เป็นบาดแผลยาว 15 เซ็นติเมตร กว้าง 3 เซ็นติเมตร ลึก 2 เซ็นติเมตรต่อมาไม่นานผู้ตายถึงแก่ความตาย ขณะเกิดเหตุผู้ตายมิได้ชักปืนออกมาจะยิงจำเลย หรือพูดว่าจะยิงจำเลย จึงวินิจฉัยว่าการกระทำของจำเลยมิได้เป็นการป้องกันตัวดังข้อต่อสู้ของจำเลย มีดที่จำเลยใช้ฟันผู้ตายเป็นอาวุธร้ายแรง และบาดแผลที่ผู้ตายถูกฟันก็เป็นบาดแผลฉกรรจ์ แม้จำเลยจะฟันเพียงทีเดียว ก็แสดงว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย

พิพากษายืน