คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1309/2513

จำเลยกับ ห. พิพาทกันเรื่องกรรมสิทธิ์ในกระบือ 1 ตัว จึงตกลงกันให้ผู้ตายซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านดูแลรักษากระบือนั้นไว้ จนกว่าศาลจะชี้ขาดว่ากระบือเป็นของใคร ผู้ตายรับกระบือไว้แล้วมอบหมายให้ ห. ดูแลแทน ต่อมาจำเลยเอากระบือนั้นไป ผู้ตายและ ห. จึงไปติดตามเอาคืนจากจำเลย จำเลยไม่ยอมคืนให้ เงื้อมีดหัวงอยาว 15 นิ้ว โต 2 นิ้วฟุต จะฟันผู้ตาย ผู้ตายเข้าแย่งมีดแต่แย่งไม่ได้ จำเลยใช้มีดฟันผู้ตาย 1 ที ถูกระหว่างไหปลาร้าซ้ายกับคอซึ่งเป็นอวัยวะสำคัญ เป็นบาดแผลยาว 15 เซนติเมตร กว้าง 3 เซนติเมตร ลึก 2 เซนติเมตร เส้นโลหิตใหญ่ขาด ต่อมาไม่นาน ผู้ตายก็ถึงแก่ความตาย เช่นนี้ แสดงว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย และการกระทำของจำเลยไม่เป็นการป้องกันตัว

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดเป็นอาวุธฟันนายคม จันทวงษ์ ผู้ใหญ่บ้านซึ่งเป็นเจ้าพนักงาน ผู้ปฏิบัติการตามหน้าที่ถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๒๘๙ (๒) และริบมีดของกลาง

จำเลยให้การรับว่าฆ่าผู้ตายจริง แต่กระทำไปเพื่อป้องกันตัว เพราะผู้ตายจะใช้ปืนยิงจำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย โดยไม่ใช่ป้องกันตัว แต่ไม่ผิดฐานฆ่าเจ้าพนักงานขณะปฏิบัติการตามหน้าที่ ลงโทษจำคุกจำเลย ๑๕ ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘ ลดโทษให้ ๑ ใน ๓ เพราะคำให้การรับของจำเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา คงจำคุกจำเลย ๑๐ ปี ริบมีดของกลาง ให้ยกคำขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๘๙

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า ก่อนเกิดเหตุ จำเลยกับนายหนูพิพาทกันเรื่องกรรมสิทธิ์ในกระบือ ๑ ตัว จึงตกลงกันให้ผู้ตายซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านดูแลกระบือตัวนั้นไว้ในระหว่างที่จำเลยจะนำคดีไปฟ้องศาล ผู้ตายได้มอบหมายให้นายหนูดูแลกระบือนั้นแทนอีกทอดหนึ่ง ในวันเกิดเหตุ จำเลยเอากระบือนั้นไปจากที่ ๆ นายหนูผูกไว้ให้กินหญ้า ผู้ตายกับนายหนูจึงติดตามไปเอากระบือคืนที่บ้านจำเลย จำเลยไม่ยอมคืนให้ จำเลยเงื้อมีดหัวงอยาว ๑๕ นิ้วฟุต โต ๒ นิ้วฟุต จะฟันผู้ตาย ผู้ตายเข้าแย่งมีดแต่แย่งไม่ได้ จำเลยจึงใช้มีดนั้นฟันผู้ตาย ๑ ที ถูกที่ระหว่างไหปลาร้าซ้ายกับคออันเป็นอวัยวะสำคัญ เป็นบาดแผลยาว ๑๕ เซนติเมตร กว้าง ๓ เซนติเมตร ลึก ๒ เซนติเมตร ต่อมาไม่นานผู้ตายถึงแก่ความตาย ขณะเกิดเหตุผู้ตายมิได้ชักปืนออกมาจะยิงจำเลย หรือพูดว่าจะยิงจำเลย จึงวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยมิได้เป็นการป้องกันดังข้อต่อสู้ของจำเลย มีดที่จำเลยใช้ฟันผู้ตายเป็นอาวุธร้ายแรง และบาดแผลที่ผู้ตายถูกฟันก็เป็นบาดแผลฉกรรจ์ แม้จำเลยจะฟันเพียงทีเดียว ก็แสดงว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าผู้ตาย

พิพากษายืน