คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1509/2493

ผู้ได้รับอนุญาตตั้งร้านฝิ่นได้พาฝิ่น ซึ่งได้รับอนุญาตให้ขายในร้านออกนอกร้านฝิ่นไปเก็บไว้ที่พักของตนโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น จะกล่าวอ้างว่าเพราะตำรวจจับลูกจ้างในร้านฝิ่นไปหมดนั้น ย่อมไม่ใช่เหตุฉุกเฉินร้ายแรงถึงขนาดที่จะอ้างเป็นความจำเป็นให้พ้นผิดได้ และจะอ้างว่าไม่มี เจตนาตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 43 ก็ไม่ได้ (อ้างฎีกาที่ 269/2480)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยผู้ได้รับอนุญาตตั้งร้านฝิ่น ได้บังอาจพาฝิ่น ซึ่งได้รับอนุญาตให้ขายในร้านฝิ่น 120 หลอด หนัก 120 กรัมราคา 480 บาท ออกนอกร้านฝิ่นโดยมิได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตามกฎหมาย

จำเลยรับว่า ได้นำฝิ่นออกนอกร้านจำหน่ายฝิ่นไปเก็บไว้ที่บ้านจำเลยด้วยความจำเป็น เพราะวันนั้นตำรวจจับลูกจ้างในร้านฝิ่นไปหมด

ศาลชั้นต้นเห็นว่า จำเลยมีความจำเป็นและไม่มีเจตนาชั่วร้ายพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยเอาฝิ่นไปเก็บไว้นอกร้านเพราะตำรวจจับลูกจ้างไปหมดนั้น ไม่ใช่เหตุฉุกเฉินร้ายแรงถึงขนาดที่จำเลยจะยกขึ้นอ้างเป็นความจำเป็นให้พ้นผิดได้พิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติฝิ่น 2472 มาตรา 22, 53, 59, 69 พระราชบัญญัติฝิ่นฉบับที่ 4 พ.ศ. 2481 มาตรา 6

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นพ้องกับศาลอุทธรณ์ว่า มิใช่เหตุฉุกเฉินถึงขนาดที่จำเลยจะยกขึ้นกล่าวอ้างว่าเป็นความจำเป็นในอันจะเป็นเหตุให้พ้นผิดได้

พิพากษายืน