คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1509/2493

ผู้ได้รับอนุญาตตั้งร้านฝิ่นได้พาฝิ่น ซึ่งได้รับอนุญาตให้ขายในร้านออกนอกร้านฝิ่นไปเก็บไว้ที่พักของตนโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นจะกล่าวอ้างว่าเพราะ ตำรวจจับลูกจ้างในร้านฝิ่นไปหมดนั้น ย่อมไม่ใช่เหตุฉุกเฉินร้ายแรงถึงขนาดที่จะอ้างเป็นความจำเป็นให้พ้นผิดได้ และจะอ้างว่าไม่มีเจตนาตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 43 ก็ไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยผู้ได้รับอนุญาตตั้งร้านฝิ่น ได้บังอาจพาฝิ่นซึ่งได้รับอนุญาตให้ขายในร้านฝิ่น ๑๒๐ หลอด หนัก ๑๒๐ กรัม ราคา ๔๘๐ บาท ออกนอกร้านฝิ่นโดยมิได้รับอนุญาตขอให้ลงโทษตามกฎหมาย

จำเลยรับว่าได้นำฝิ่นออกนอกร้านจำหน่ายฝิ่นไปเก็บไว้ที่บ้านจำเลยด้วยความจำเป็น เพราะวันนั้นตำรวจจับลูกจ้างในร้านฝิ่นไปหมด

ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยมีความจำเป็นและไม่มีเจตนาชั่วร้ายพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเอาฝิ่นไปเก็บไว้นอกร้านเพราะตำรวจจับลูกจ้างไปหมดนั้น ไม่ใช่เหตุฉุกเฉินร้ายแรงถึงขนาดที่จำเลยจะยกขึ้นอ้างเป็นเป็นความจำเป็นให้พ้นผิดได้ พิพากษาลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ. ฝิ่น ๒๔๗๒ มาตรา ๒๒, ๕๓, ๕๘, ๖๙ พ.ร.บ.ฝิ่นฉะบับที่ ๔ พ.ศ. ๒๔๘๑ มาตรา ๖

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นพ้องกับศาลอุทธรณ์ว่ามิใช่เหตุฉุกเฉินถึงขนาดที่จำเลยจะยกขึ้นกล่าวอ้างว่าเป็นความจำเป็นในอันจะเป็น เหตุให้พ้นผิดได้

พิพากษายืน