คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1530/2492

สัญญามีความว่า ถ้าผู้ให้เช่าลงมอบที่ดินและโรงเรือนให้แก่ผู้เช่าไม่ได้ ผู้ให้เช่ายอมใช้ค่าเสียหายเป็นเงิน 1800 บาท ดังนี้แสดงว่าคู่สัญญาแสดงเจตนาให้ถือว่าเงินจำนวน 1800 บาทเป็นค่าเสียหายในเมื่อผู้ให้เช่าผิดสัญญา ศาลจะลดค่าเสียหายลงหาชอบไม่

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยตกลงให้โจทก์เช่าที่ดินและโรงเรือน ถ้าผิดสัญญาจะใช้ค่าเสียหาย ๑๘๐๐ บาท ต่อมาจำเลยผิดสัญญา โดยจำเลยไม่สามารถให้เช่าที่ดินและโรงเรือนได้ตามวันเวลาที่กำหนดไว้ โจทก์จึงฟ้องเรียกค่าเสียหาย และค่าเช่าซึ่งจำเลยรับล่วงหน้าไปแล้ว จำเลยให้การว่า จำเลยไม่สามารถให้เช่าที่ดินและโรงเรียนได้เพราะเหตุสุดวิสัย และกำหนดเวลาไม่ใช่สาระสำคัญ ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยผิดสัญญา ให้จำเลยคืนค่าเช่าที่รับล่วงหน้าส่วนค่าเสียหายลดลงให้ใช้เพียง ๕๐๐ บาท ศาลอุทธรณ์แก้ให้ใช้ค่าเสียหายเต็ม ๑๘๐๐ บาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า สัญญาข้อ ๗ มีความว่า ถ้าผู้ให้เช่าส่งมอบที่ดินและโรงเรือนให้แก่ผู้เช่าไม่ได้ ผู้ให้เช่ายอมให้ค่าเสียหายเป็นเงิน ๑๘๐๐ บาท และให้ถือว่าค่าเสียหายจำนวนนี้เป็นค่าเสียหายที่ถูกต้องและสมควร แสดงว่าคู่สัญญาเจตนาให้ถือว่าเป็นเงิน ๑๘๐๐ บาทนี้ เป็นค่าเสียหายในเมื่อผู้ให้เช่าผิดสัญญา เมื่อเป็นเช่นนี้จะให้ลดลงหาชอบไม่

พิพากษายืน