คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1830/2514

ดุลพินิจของศาลเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลยคนละ 2 เดือน ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษปรับสถานเดียวคนละ 200 บาท เป็นเรื่องดุลพินิจของศาลแม้จะแก้ไขมาก ก็ต้องห้ามมิให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220

คดีนี้โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๑๐ จำเลยกับพวกที่ยังหลบหนีได้ร่วมกันทำร้ายนายวีระศักดิ์ วังคำแหง ได้รับอันตรายแก่กายเหตุเกิดที่ตำบลวัดธาตุ อำเภอเมือง จังหวัดหนองคาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๕, ๘๓

จำเลยทั้งสามให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำคุกจำเลยคนละ ๒ เดือน

จำเลยทั้งสามจึงอุทธรณ์เรื่องโทษ

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นเห็นสมควรให้ปรับจำเลยสถานเดียวคนละ ๒๐๐ บาท

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อศาลอุทธรณ์ให้ปรับจำเลยสถานเดียวคนละ ๒๐๐ บาทแล้ว โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นการฎีกาในข้อดุลพินิจของศาล ซึ่งเป็นปัญหาข้อเท็จจริง คดีนี้แม้ศาลอุทธรณ์จะพิพากษาแก้ให้ลงโทษจำเลยเพียงปรับสถานเดียวอันเป็นการแก้ไขมาก แต่ศาลอุทธรณ์คงลงโทษจำคุกจำเลยปรับไม่เกิน ๑,๐๐๐ บาท โจทก์จะฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๐ พิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์