โจทก์ ฟ้อง ขอ ให้ ศาล มี คำสั่ง พิทักษ์ทรัพย์ จำเลย เด็ดขาด และพิพากษา ให้ จำเลย ล้มละลาย ศาลชั้นต้น มี คำสั่ง พิทักษ์ ทรัพย์จำเลย เด็ดขาด จำเลย อุทธรณ์ ศาลชั้นต้น สั่ง รับ อุทธรณ์ และ ให้จำเลย นำ ส่ง สำเนา อุทธรณ์ ให้ แก่ โจทก์ ภายใน 15 วัน มิฉะนั้น ถือว่าทิ้ง อุทธรณ์ แต่ จำเลย ไม่ ปฏิบัติ ตาม ศาลชั้นต้น จึง ส่ง สำนวนไป ให้ ศาลอุทธรณ์ พิจารณา
ใน ระหว่าง การ พิจารณา ของ ศาลอุทธรณ์ จำเลย ยื่น คำร้อง ต่อศาลอุทธรณ์ ขอ ให้ ส่ง สำเนา อุทธรณ์ ไป ยัง ศาลชั้นต้น เพื่อ จำเลยจะ ได้ นำ หมาย ส่ง สำเนา อุทธรณ์ ให้ โจทก์ โดย อ้าง ว่า ลืม นำส่งสำเนา อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ พิพากษายก คำร้อง และ จำหน่าย คดี โดย ถือว่า จำเลย ทิ้งอุทธรณ์ แล้ว
จำเลย ฎีกา
ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า มี เหตุ ที่ จะ อนุญาต ให้ จำเลย นำส่ง สำเนาอุทธรณ์ ให้ แก่ โจทก์ ตาม คำร้อง ของ จำเลย หรือไม่ เห็นว่า ฎีกาจำเลย มิได้ โต้เถียง เลย ว่า จำเลย ยัง ไม่ ทราบ คำสั่ง ศาลชั้นต้นที่ กำหนด เวลา ให้ จำเลย นำส่ง สำเนา อุทธรณ์ และ คำพิพากษา ศาลอุทธรณ์ไม่ ถูกต้อง ไม่ ชอบด้วย ข้อเท็จจริง และ ข้อกฎหมาย อย่างไร ฎีกาใน ข้อ ที่ ว่า จำเลย มิได้ มี เจตนา จะ ทิ้ง อุทธรณ์ ก็ ดี ที่ จำเลยอุทธรณ์ ก็ เพื่อ ต้องการ ให้ ศาลสูง วินิจฉัย ใน เนื้อหา แห่ง อุทธรณ์อัน จะ เป็น ประโยชน์ แก่ บรรดา นักกฎหมาย ใน อนาคต ต่อไป ก็ดี ล้วนแล้ว แต่ เป็น กรณี ร้อง ขอ ความ เห็นใจ จาก ศาลฎีกา มิใช่ เป็น การโต้แย้ง คำพิพากษา ศาลอุทธรณ์ จึง เป็น ฎีกา ที่ ไม่ ชัดแจ้ง ต้องห้ามฎีกา ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 ศาลฎีกา ไม่ รับวินิจฉัย ให้
พิพากษายก ฎีกา จำเลย