คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1863/2500

จำเลยเป็นเลขาธิการมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ถูกฟ้องก่อนที่ใช้พระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2499 ว่าเป็นเจ้าพนักงานกระทำการอันไม่ควรทำ ละเว้นการอันไม่ควรละเว้นโดยเจตนาจะให้เกิดการเสียหายแก่โจทก์ ซึ่งอ้างว่าผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 145 นั้นไม่เป็นผิด เพราะก่อนใช้พระราชบัญญัติธรรมศาสตร์ มาตรา 2499 ถือว่าจำเลยเป็นพนักงานของนิติบุคคลธรรมดาไม่ใช่เจ้าพนักงานตาม มาตรา 145

โจทก์ฟ้องว่าโจทก์จำเลยเป็นเจ้าพนักงานในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และจำเลยได้บังอาจคิดร้ายต่อโจทก์ โดยกระทำการอันมิควรทำ และละเว้นการอันมิควรเว้น โดยเจตนาจะให้เสียหายแก่โจทก์ โดยให้นักศึกษากระทำการอันมิควรทำ จึงขอให้ศาลลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 145

จำเลยให้การต่อสู้

ศาลชั้นต้นสั่งให้ยกฟ้อง โดยวินิจฉัยว่า ฟ้องของโจทก์ยังไม่เป็นฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยจะผิดตามมาตรา 145 แห่ง กฎหมายลักษณะอาญาต้องเป็นเจ้าพนักงาน จำเลยเพิ่งเป็นเจ้าพนักงานตามพระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2499 ก่อนนั้นจำเลยเป็นเพียงพนักงานของนิติบุคคล โจทก์จะขอให้ลงโทษจำเลยก่อนจำเลยเป็นไม่ได้ จึงพิพากษายืน