คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1863/2500

จำเลยเป็นเลขาธิการมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ถูกฟ้องก่อนที่ใช้ พ.ร.บ. มหาวิทยาลัยธรรมศาตร์ (ฉบับที่ 2 ) พ.ศ. 2499 ว่าเป็นเจ้าพนักงานกระทำการอันไม่ควรทำ ละเว้นการอันไม่ควรละเว้น โดยเจตนาจะให้เกิดการเสียหายแก่โจทก์ซึ่งอ้างว่าผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.145 นั้น ไม่เป็นผิดเพราะก่อนใช้ พ.ร.บ.ธรรมศาสตร์ 2499 ถือว่าจำเลยเป็นพนักงานของนิติบุคคลธรรมดาไม่ใช่เจ้าพนักงานตาม มาตรา 145.

โจทก์ฟ้องว่าโจทก์จำเลยเป็นเจ้าพนักงานในมหาวิทยาลัยธรรมศาตร์ และจำเลยได้บังอาจคิดร้ายต่อโจทก์ โดยกระทำการอันมิควรทำ และละเว้นการอันมิควรเว้น โดยเจตนาจะให้เสียหายแก่โจทก์ โดยให้นักศึกษากระทำการอันมิควรทำ จึงขอให้ศาลลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๑๔๕

จำเลยให้การต่อสู้

ศาลชั้นต้นสั่งให้ยกฟ้อง โดยวินิจฉัยว่า ฟ้องของโจทก์ยังไม่เป็นฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยจะผิดมาตรา ๑๔๕ แห่ง ก.ม. ลักษณะอาญาต้องเป็นเจ้าพนักงาน จำเลยเพิ่งเป็นเจ้าพนักงานตาม พ.ร.บ.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ฉบับที่ ๒) พ.ศ.๒๔๙๙ ก่อนนั้นจำเลยเป็นเพียงพนักงานของนิติบุคคล โจทก์จะขอให้ลงโทษจำเลยก่อนจำเลยเป็นไม่ได้ จึงพิพากษายืน.